


Cunfesso que admiro la suorte que muita giente ten. La giente que mora adonde you morei i bibi ls mius purmeiros dezassiete anhos, ne l campo adonde hai cousas que you perdi lhougo que cheguei a la cidade. I al lhargo destes quarenta anhos que tengo stado arredado, sou atermentado cada beç mais pulas lhembráncias de cumo éran i son las purmaberas alhá, cumo berdegaba i ye l frolido de l termo, cantában ls paixaricos i fazien ls sous niales. Cumo son las manhanas ourbalhadas i carregadas de cenceinho an special na purmabera, temporada que cumbida todo a renacer i medrar.
Assi, yá alhá ban muitos anhos que nun houbo cantar nien beio ua de la abes mais caratelísticas de l praino mirandés, que muito oubie i de que muito se falaba, l cuco. Diç l pobo que a trés d’Abril l cuco ha de benir i se nun benir a uito ou stá preso ou muorto. Até essas cuontas you me squeci de cuntar, sobrórun-me las outras que son del i alguas berdadeiras.
L cuco ten nomeada, i l sou modo de tener ls filhos nun se recomenda a naide. Se anda por ende giente que fai l mesmo esso son cuontas doutro rosairo. La mai cuco passa la bida bolando i spreitando adonde ls outros paixaricos i abes fázen ls niales i quando antende que ls duonhos yá stan fazendo postura, aporbéitan i pónen un uobo de caratelísticas quaisque armanas i bótan fuora un deilhes para assi na forma i nas cuontas bater cierto i naide çcunfiar. Fai todo, un porqui outro por alhi nua ligeireç duns dieç segundos, anquanto l diabro sfrega un uolho. Sperteza nun le falta. Las carriças, funecras, calhandras, canhaminos, chíncharas, cochichos, pardales, reissenhores i muitas outras speces cunta-se que son ls pais de chuoco i d’angorda destes finotes. Sien fazer nada para que la sue spece nun se muorra, puode poner até ua dúzia de uobos spargidos por bários niales, sáben-la toda i, para que ls lúcaros stéian assegurados, bótan fuora ls outros de la mesma niada ou papa todos ls moscos, brugos, aranhones i até semientes que ls pais anganhados tráien.
Mandrion ne l modo de tener família, era bien coincido pul cantar i las rapazas sabien-lo, tanto assi que las rapazas sulteiras le percurában: cuco de la ribeira quantos anhos me dás de sulteira? Anton bundaba cuntar las bezes que l cuco fazie cu-cuu cuc-cuu, un anho por cada beç i assi se sastifazie la curjidade de quien percuraba.
Que bababa las alrabaças por todos aqueilhes manadeiros tamien se dezie, s’el ten tanta manha naquel cuorpo que alhá pul més de Julho i Agosto scapa-se de nuite para adonde nun fai friu (África) adonde nun hai eimbierno, quien nun çcunfia tamien de mais esta de l bardinaço?
Cumo las cousas stan, l cuco nun ten que s'ambergonhar de quemer l çubiaco de l bico de ls mais pequeinhos, porque ándan por ende muitos a fazer l mesmo.