17/09/08

Richard Wright








Morriu-se Richard (Rick) Wright. Assi de repente, a muitos, la nobidade nun le dezirá nada, mas ajuntando que Rick Wright fui l pianista de ls Pink Floyd zde l ampeço, anton la nobidade yá ganha un cachico de amportáncia.
Para mi, muita amportáncia! Ye que, sabeis, a mi gústan-me muito ls Pink Floyd. Ye que nisquiera se trata de dezir que ye l cunjunto que más me gusta, que nien ls cumparo cun ls outros. Hai Pink Floyd de un lhado, i ls outros todos de l outro.
Bien sei que yá nun tengo muita eidade para estas zízaras de "cunjuntos faboritos", isso ye más cousa de "adolecéncia" i la mie yá se acabou hai dous ou trés anhos. Mas, tamien, que quereis?, nun se puode renegar assi la mocidade de un, toda de ua beç, cumo quien come un pratico de antremoços, que estas cousas déixan siempre rastro.
De maneira que, esta purmanhana, quando bi ne l jornal, que Rick Wright se habie morrido quedei un cachico triste, fui un cachico de l miu mundo que se apagou!
Mas nun hai que quedar muito triste, cumo an todo na bida, más bal lhembrar ls cachicos buonos que debedimos cun quien se bai. I you cun Pink Floyd passei un tagalho deilhes.
La purmeira beç que ls bi "al bibo" peç que fui onte i yá binte anhos que fui.
Naquel tiempo, 1988, ls cunjuntos assi más afamados nun benien acá a Pertual, l sítio más cerca yera Madrid. Anté camboios speciales armórun para lhebar ls pimpones de Lisboua al cuncerto.
Cuidais que an Miranda mos atrapalhemos por nun tener cambóio? Bó! De riba de ls nuossos binte anhos, you i un de Dues Eigreijas - biba, ah Armando! -, denheirico cuntado ne l bolso, uas camisolas i dous ou trés pares de meias i de truces na fardela (calças para dous ou trés dies serbien bien las mesmas i de más a más acupában muito campo na dita fardela), sien belhetes nien certeza de inda ls haber para bender, ala, de mota anté Çamora que apuis lhougo se bie, ou de camboio ou de carreira, alhá habiemos de chegar a Madrid.
Mie mai, cuitada, sabe Dius cumo tenerie l coraçon bien apunhado, inda me metiu uas bananas na fardelica, para se mos dira la fame pul camino. A mi nun me agradou muito, que las bananas pesában muito, mas achei por bien nun dezir nada, que para zgustos bien bundaba scapar-me assi al Dius dará.
Cheguemos a la staçon de Madrid a las seis de la manhana de l die de l cuncerto. Oulhicos cerrados, sien cunhecer nada, alhá procuremos l camino para l Bicente Calderon, l campo de la bola, a ber se anton inda haberie belhetes.
- Por esta rue al palantre, siempre a dreito.
- Mui lejos?
- Nó, uns dieç minutos de a pie!
Apuis de meia hora a patear siempre al palantre, cun miedo de pori yá andarmos perdidos, tornemos a procurar.
- Bicente Calderon?
- Por esta rue al palantre, siempre a dreito.
- Mui lejos?
- Nó, uns dieç minutos de a pie!
Mas cheguemos. I inda habie belhetes. I tamien yá habie Pertueses, a saber de belhetes cumo nós, uns conhecien Miranda, yeran tendeiros i yá habien feito dous ou trés Nasos, siempre se mos calciu un cachico l coraçon.
De l cuncerto nun balerá la pena falar muito, bundará dezir que fui l melhor adonde you stube anté hoije, i stou bien zanganhado de chegar a ber outro más buono.
Naqueilha nuite drumimos an la staçon - i adonde íbamos nós a saber doutro sítio a las horas a que acabou la funçon?, i, assi cumo assi, yá sabiemos l camino - cun la fardela a serbir de trabesseira. Soutordie, a la purmanhana, quando mos fumos a lhabar i a demudar las camisolas, para quedar un cachico más fresquitos, ye que arreparemos nun cheirico assi mei a nun sei quei, que benie de la fardela i ye que çcubrimos l gato: habiemos-mos çquecido de las bananas de mie mai, que yá íban mei podres i tenien la roupa toda ambuznada!... cousas para cuntar als nietos!
Si, als nietos! Als filhos nun se puode, nun báian eilhes pori a tener eideias!...
Ah, cimpricos, cimpricos, stais bós a pensar.
Cimpricos?! Fui ua áfrica! I habiedes de ber l respeito cun que ls camaradas de l liceu - i las camaradas - mirában para nós.

Yeran ls gloriosos anhos uitenta, peç que fui onte i yá binte anhos que fui... mirai se fura agora!... más querie andar un die anteiro a scabar ua binha do que meté-me nua abintura dessas!...
Carai, mas calhando de ancuntrar Armando, i sabendo que inda habie belhetes!...

Bah, Rick, oubrigado puls cachicos todos, Dius te tenga guardado ua praça buona!
A mod'houmenaijge, tengo you la proua de poner an Mirandés un cachico de la letra de ua de las tues músicas:

"Nun tengo miedo de me morrir, qualquiera altura sirbe, nun se me ampuorta. Porquei tenerie you miedo de me morrir? Nun hai rezones para isso, algua beç ten de ser. You nunca dixe que tenie miedo de me morrir."

"And I am not frightened of dying, any time will do, Idon't mind. Why should I be frightened of dying?There's no reason for it, you've gotta go sometime. I never said I was frightened of dying."



"The Great Gig In The Sky" - The dark side of the moon, 1973

3 comentários:

Lápeç de Piedra disse...

Buonos dies

"The time is gone, the song is over, thought Id something more to say."
L tiempo fui-se, la cantiga acabou-se i you pensaba que tenie mas a dezir ... naquel binil negro cula refraçón de la lhuç ...
Hai gente que nun se muorre.

Abraços

Artur Esteves disse...

Que biem canta la rapaza nessa moda!

Tiégui disse...

La musica deilhes yera algo, assi nun sei cum dezir... Parece un Coldplay de los tiempos antigos :-)