05/09/13

Deste altico dadonde spreito


 Pequeinhos truonos spertórun l die i, ls relhistros, inda loinge, íban dando lhuç al sol ambergonhado. L´auga ampeçou a deixá-se cair dun cielo cargado de polagueira que de tan seco me fazie sangrar las narizes. Stá agora un cibico mais ameroso.
Pensei que serie ua daqueilhas atrunadas que eiqui an San lhourenço, neste altico çcampado, mais parécen la fin de l mundo. Quedou-se por aquilho mesmo, l´auga i ls relhistros, ampuxados por un sol que se spreguiçou nun spertar sien miedos. Puode ser qu´inda benga para stragar la fiesta de l Naso mas tamien para porparar la tierra pals nabales que, de tan seca star, nun hai labrador que s´abinture a botá-la na tierra para gusto de ls pardales.
L termo ye un eimfierno, ls mananciales yá ban dando las últimas de muorte, las cereijeiras stan cun las oureilhas tan caídas que parece que nunca mais seran capazes de fabricar antuolhos....

Alhá abaixo na aldé, ua pita canta apuis que botou l mundo branco para fuora, nun sei se de cuntenta por tal façanha, se de delor ne l ubeiro por tan grande ser aquel mundo. Al mais, todo stá silencioso. Só la campana se scuita a cada meia hora, cansada i anfeliç por tener que cantar sien un carino de manos halbelidosas, quemendada por ua máquina sien duolo nien piadade. Yá bai mala de la gorja, eilha que tan bien cantaba nos toques de trindades. A abaluar pul sonido, nun há-de tardar a tener la barriga cobrada, por bias daquel badalho le bater bezes sien cuonta a cada die, dies seguidos, meses i anhos, no mesmo múscalo de l bronze que, por duro que séia, nun hai modo de aguantar tamanho massacre.
Ls galhos de las árboles abánan ampuxadas por un airico, para un lhado i paloutro, cumo stando a acenhar al cielo que le mande mais auga.
Nun ben l aire de Zenízio i, se nun se birar, nun haberá nubre que mos traga chúbia.

Sem comentários: