13/10/07

L nuosso çamarro




Ninos augadeiros



Por mor de l nuosso çamarro (cuorpo), nun éran poucas las bezes que se fazien alusones, mais ou menos assi…..
- Si ten bun çamarro…
- Mira l çamarro que botou…..
- Quien dirie que naciu amperrunhado i l çamarro que ten…
- Balha-te Duis miu filho que boteste acá un çamarro que nien demónio….
- Afai-te al trabalho que bun çamarro tenes…
-P ara que quieres l çamarro?
- Nien aquel çamarro que ten l lhibrou de lhebar ua buona túndia….

Era assi i muito mais. Un bun çamarro prestabas-se a todo i tamien a dar muostras de ser baliente i scorreito.
Ls mius purmeiros dezasseis anhos fúrun passados eili mesmo adonde mie mai me botou al mundo. Quando eilha l fizo tamien las mies ties, las ties aparentadas, achegadas i bezinas fazírun l mesmo, cumo se nun habisse mais nada que fazer. Bota de botar garotos fuora, quantos mais i a menudo melhor. Parir filhos era quaije ua atebidade. Até se cunta que un tiu to l mundo l ampertunaba porque tenie siempre la tie preinha. El, cuitado, nun sabendo yá l que dezir, queixaba-se que l mal era el çpindurar las calças ne l catre de la cama, cumo se cun eilhas bestidas la tie tamien nun quedasse. Deimingo que l cura nun arrimasse un ou dous a la pila, nun era deimingo.



Pila de l'Eigreija matriç de Zenízio, ousada hai por mais de trés geraçones


Nun hai muitos anhos, bin a saber que l die que batízorun l miu armano mais bielho nesta pila de la nuossa Eigreija (Zenízio) batizórun l filho de tie Quitéria Curraleira i la filha de Castanheira.
Nós éramos paridos anriba d’anxergas de palha, ambuoltos an culeiros de çurrobeco, adrumecidos nun suco de la torna, tapados cua manta de farrapos, fazimos las mamadas nas angúrrias de l tiempo chorado. Apuis, de chinchin ou a las cuostas, que l xal nun zbiaba l puolo lhebantado puls pulberinos ou sieiras de las aradas, a las manhanas nebrineiras, fartas de carambelo, las sedes agarradas de las beranadas, las fames alhargadas
. Mas l çamarro medraba.
De calçones rachados ne l culo, ansaiábamos ls purmeiros géstios de lhibardade, que l die de sermos buieiros, pastores ou segadores nun le apartaba muito. Na cumpassada de l tiempo habiemos de daprender a rober las códias i a anchir la barrila na fuonte ou poço cubiertos de rumiacos. Para quemer l caldo a la cena, de buona gana faziemos ls caminos de la bima agarrados a ua guilhada dues bezes la nuossa grandura tocando ua junta. Apanhar nabiças, ferranha, ir-se al soto, a la bica a anchir l cántaro, puxar la bara de la ciguonha para atamar las lheiras nua dénia de muorte, éran suortes sacadas sien tirar nien poner. Alhumbar la fardela pa la scuola, nun scachar la piedra, zangaranhir ls dedos sfregando las manos na jiqueta.
Mas l çamarro medraba.
I de todo m’alhembrei hai dies quando bi un decumentairo telbisibo, “A Incrível Máquina Humana” adonde se falaba de l nuosso cuopo, cousa buona i guapa. Ye un regalo ber l çamarro por andentro. You gustei de ber, agora dantendo porque ua cousa tan botada al çprézio inda era capaç de se cumponer.
Nun hai milagro nanhun l nuosso cuorpo (çamarro), el ye ua cousa marabilhosa


Sem comentários: