12/08/07

Oda al miu purmeiro die de férias

Manhana ye l miu purmeiro die de férias. Mas cumo siempre s'ampeça na fin de sumana atrás a sentir l sou oulor i a dá-mos aqueilha marrenega que mos tira la gana de fazer seia l que fur, puode-se dezir que yá stou de bacanças. Alhebantar tarde, fazer l que mos dá la gana, poner cousas an die, cumo scritas i lheituras i besitas, cousas que a las bezes até dan algun trabalho, cumo dezie eiqui atrasado l nuosso amigo Fir neste blogue.
A seguir al almuorço dou para dar ua buolta mesmo pul sierro de la sierra de l Alban, agora cheno daqueilhas naspas que dízen que ye para dar eiletracidade, mas que a mi mais me parece que sírben pa le traier algun fresco al cielo, yá que faç tanta calor i l cielo, sien un nubrica sequiera, ha de ser un borralho custoso de aguantar.
A la tarchica, cula calor yá a atamar, fui-me até San Martino de Anta, tierra adonde hai cien anhos naciu Miguel Torga. Oubi ler alguns de ls cien poemas que al redror de l sou busto se stendien cumo lhençoles colgados dun filo, na pracica de l'aldé atrabessada pula strada i chena de altemobles. Houbo çcurso i ls çcursos quedórun pali squecidos, agarrados als papeles. Nestas cousas hai siempre amigos que se béien i apuis hai que tornar i fui l que fiç.
Als pies de l Maron i de l Alban, la nuite refrescou. Dou cumigo a ber este aire que se alhebantou a abanar ls papeles cun poemas de Miguel Torga, cumo a lhebar las letras a perdéren-se por ende, adonde naide las beia, a modo semientes. Ye assi que ls poetas mais gústan de star, ne l siléncio de ls dies i de ls seclos, adonde ls poemas son nadas que ándan por ende i solo alguns son capazes de sentir an oulores, de ler an aires i streilhas, de pisar an caminos sien sentido, de angulhir an quelores que inda naide fui capaç de defenhir. Cousicas que nun sírben para nada: por esso son amportantes, tan amportantes cumo l que ye mais amportante, assi, cumo tal, ls purmeiros dies de férias.

Sem comentários: