06/06/09

Anjeitar





I sien marcaçon nien abiso, alhá ben un die, por algue mesquito i ansigneficante, l que siempre ls ouniu i lhigou sfumou-se.

L antendimiento que fiu l adobe de la harmonie al lhargo de muitos i muitos anhos çfai-se cumo miolho sgodado na palma de las manos para quemido de piticos.
Aqueilha amizade parede dobeira que fui l’abrigada de muitas alegries i terminaçones sbarrulha-se. Tantas festicas serbidas, carinos, eimoçones bibidas i çtribuidas, segredos partilhados i buidos an quemun cul frescor de la cunfiança, ounhindo las maleitas i anxabonando la spráncia de dies melhores, percurando la fartura éran até ende un solo cuorpo.

Fui siempre assi, até esse anstante que tubo l poder de matar todo, de alhebantar las melhores i piores dúbedas, spertar l çcredito, chamar la çcunfiança, anchoquecer l afeto i açagar la stima. Poner las percuras que até eiqui nun fúrun neçairas, perdiu-se la magie l ancanto, l gusto i bien querer, l deseio arrefeciu.

Mas las cousas nun se quédan porqui, las palabras nun sálen l siléncio toma cunta, l oulhar queda çtante i perdido, ls dies de nomeada pérden balor, las ganas de star eili scápan-se. Ye ua delor sien doler, ua maleita sien trato, caleija para se quedar solo, remonia la suidade de l que eisistiu.

Rechina la delor de nun ser capaç de birar al para trás, ampeçar de nuobo, matar la baidade, bencir l ourgulho, tirar las teimas, eiducar de nuobo para sembrar l antendimiento.

Mas la bida ye assi, l honte yá fui, nun l squecer nun debe acontecer, del sacar l melhor para cuntinar.

3 comentários:

Adelaide Monteiro disse...

La bida ye mesmo assí, Faustino!
Testo mi guapo.
Beisos,
Adelaide

ACangueiro disse...

Guapo Faustino!

De l sbarrulho puode alhebantar-se un purpianho dreito i de trabes mais fuortes i ls cacos precisan de manos de colo para ayuntar ls caquicos çpartiçados.
L camino fai-se caminando.

Un abraço,

adeusdado disse...

Oulá rapaç
Ye un eixercicio guapo que la bida ansistentemente mos cumbida a fazer. Scalhar tambien ye por isso que se diç, parar un cachico para pensar. A las bezes, la cabeça anda ls remolinos, i ten que tener ua referência. A las bezes, las palabras nun salen, porque isso mos anfada, cumo se l son deilhas mos fusse a diminuir. Bal bien la pena poner l´abobe ne l lhugar donde caiu. Ye ua reflexon guapa cumo yá dixe.
Un abraço
Válter