Falar ou nun falar mirandés

A mi gusta-me de ler ls comentairos que ls outros fázen al que scribo, i tamien de ler ls que son feitos als outros scritores, por todos ls que eiqui bénen. Tamien ls fago, se calha menos que ls demais, mas nun l lhebeis a mal, nun ye por nada, talbeç seia mais forreta. Ls comantairos, para mi, son todos cumo achegas, cumo migas pa l miu caldo, animadores i quantas bezes se rebélan ampúrrios para screbir mais. You astrebie-me a dezir que son l respirar de l que scribo. I assi i todo ténen la funçon de quedar a saber que son lidos i l’oupenion de quien ls lei.
Algues dies datrás, poucochicos, fui-me feito un comentairo que ye bien rebelador de l que bou a dezir.
-Screbi you subre la spráncia que me dan ls alunos de mirandés de l Agrupamiento Bertical de Scuolas de Miranda de l Douro, que l mais deilhes, stan pula purmeira beç a meter un marco an sue bida cumo scritores bilhingues. Todo esso cuntina berdade, mas l comentador, pessona siempre lista an todo l que se fai na lhéngua mirandesa, dezie-me:
-Ye bien dito l que dizes, mas hai muito que fazer por essa mocidade que quier daprender i screbir, porque son scassas las bezes que la fala, culs outros, culs sous, cula quemunidade mirandesa. Que nós podemos dar siempre ua upa.
Cumo you antendi este sentir, i me dei de cuonta! Porque tamien you perteneço a ua Associaçon Cultural i Recreatiba que se chama Nial de la Boubielha i ende esso acuntece. Somos ua quemunidade de mirandeses, (Zeniziense, decendientes i muitos cunterráneos) cun fuortes lhigaçones antre todos i la nuossa aldé cumo poucas por esse mundo afuora.
Nun bou a craticar, dezir mal, nien a caçuar, l que bou a dezir ye que tamien nós quando mos ajuntamos ne ls magosto, fiestas, bacances, jogos, cuntatos pul telfone, eimeiles, scassas bezes ousamos la fala l la scrita an mirandés. Ye causo para fazer ua reflexon.
Anton ls que alhá nacimos, la daprendimos de garotos, la sabemos falar, uns bien outros menos bien, ye deber nuosso ousá-la siempre que se puoda ousar. I nesses ambentos, nesses cachicos stá alhá todo l que ye perciso para la puxar acá parriba. Nun se fai por miedo ou bergonha!? Mas bergonhoso será se nun fazemos todo, i un die por culpa nuossa eilha nun bibir. Ye deber nuosso fazer, ye un deber que tenemos que prestar al mirandés. Ua lhéngua, nun bonda studá-la, ten que ser screbida i falada
Nun sei se queda bien, ou se todos stan d’acuordo, mas deixo un zafio, a todos ls associados de l’Associaçon Cultural i Recreatiba Nial de la Boubielha, que an todo l que fazirmos, l mirandés seia la lhéngua falada i an mirandés siempre scríbamos. Cuido que mesmo aqueilhes que nun la daprendírun i que cun nós cumbíben nesses momientos ban a gustar. Amouchando-la, nun speremos un agabon.