Ua huorta percisa que to ls dies se steia neilha, ua lhéngua percisa que to ls dies se fale, ua nun quier star muito tiempo sien ber l dunho, la outra quer que ls mirandeses le déian uso.
Tie Cloutilde tan cumo fizo siempre mi bó, bagarosamente alhá bai to las manhanas, de passicos cúrtios i ciertos, uolhos listos que nien ua nina, mas yá cuonta bien parriba de setenta anhos, arrepara an todo al que stá a la borda de l camino, por quien passa, i s’algue stá deferente, sónan marmúrios de arreparo, seinhas de mimória atiba, até la huorta.
Nun fui l toque de la campanha que la botou tan cedo de la cama, ye l cuorpo que nun s’aguenta mais deitado, puis tamien nun fui las trindades que la deitórun, tubo siempre este modo de bida, deitar cedo i cedo arribar.
Cua salude de fierro, i cabeça para guardar todo, fai ambeija a muita giente bien mais nuoba, nun antende porque las cousas s’açagórun tanto, cumo nun antende que ls usos i questumes téngan sido puosto de lhado, quando ne l sou tiempo era neilhes que tenien proua.
Assi i todo, nun se queixa de l derreado, que l munton d’anhos l’ampon, bota andadura até las lheiras d’alfaces, de cebolhas, pomienteiras, frajoneiras, para ber se d’algua cousa percísan, para las regar, amanhar i acarinar.
I you tengo que le dar rezon, la nuossa lhéngua tamien percisa, cumo las lheiras que se steia cun eilha to ls dies, se fale, que se le deia uso a las palabras, para que las frases puodan medrar, para que se sínta biba i nunca perda la ceçon que le ben de ser ua lhéngua.
Tie Cloutilde fala siempre mirandés, mesmo que a pie deilha ls de casa, filhos, filhas, nietos i nietas fruito d’andáren pul mundo yá steian assenhorados, culs de fuora porque nun s’ambergonha.
Sem comentários:
Enviar um comentário