25/04/08

Anquanto i nó.



Ls soldados anchien la parada cumo giente anchie las rues. Cumo santo an sou altar, l rádio de la
Mercedes traie-mos las amboras, tamien berdes. Habiemos ganho la nuite, mas era lhargo l die i ls miedos inda andában a la suolta. Naide pensaba an mais nada, i l'eicitaçon solo antraba puls oubidos, menos ne l manjor que se roçaba pul juntouro de suldados, perdido cumo se naide mais eilhi stubira: an sentido bien rial, la grima bolbira-se-le an ourgasmo, eilhi mesmo na parada. Inda ls crabos nun habien frolido nas cabeças i nas rues. Anquanto i nó, aquel manjor nun fui capaç de aguantar la reboluçon que le arrenbentaba antre las piernas i le ponie la cabeça tan perdida que nunca un burmeilho tan fuorte s'agarrou a las bandeiras mais burmeilhas. Miles d'eimaiges de l 25 de abril nunca me salírun de la cabeça i essa ye ua deilhas: muitas outras cumo esta, que teneran crecido nesse die i noutros dies apuis, nun tubírun fuorça para deixar ua sola mancha naqueilha madrugada an que lhabemos la lhaganha que s'habie agarrado als uolhos i al miolho.
Hoije, mirando para trás, beio que nun adelantra cuntar l 25 de abril cumo quien ansina stória. Hai que deixar ls nuobos an paç, que eilhes nun podien haber stado alhá. L porblema ye outro: quien l fizo amportou-se cul que se staba a passar i nun se quedou a la selombra, mas arriscou para demudar las cousas. Inda hoije, l 25 de abril ye essa atitude que tenemos de tener agora i aqui, tamien quanto a las nuossas cousas pus ye por casa que tenemos de ampeçar. Se nun fur para pensar i resolber assi para quei queremos l feriado?



Sem comentários: