
Andaba a saber de anformaçones subre l outor angolano Viriato da Cruz a perpósito dun de ls sous mais guapos poemas publicados an 1961, l anho an que ampeçou la guerra an Angola, « O Namoro», que fui cantado hai pouco mais de trinta anhos agora por Sérgio Godinho cun acumpanhamento musical de l'outorie de Fausto i grabado nun disco que saliu an 1976. I ne ls meandros anciclopédicos que representa a las bezes l'anternete por adonde me deixo you tamien lhebar pula mie curijidade i ganas de saber siempre mais, acabei por çcubrir algues froles; africanas estas, antre las quales ua bien guapa i einesperada que apanhei para eilustrar esta mie biaige de hoije, desta beç an tierras angolanas.
Yá todos sabien; you ye que nó! Porque naide inda nun habie falado nessa rapaza guapa cumo ua diusa, filha de pai pertués i de mai angolana que, an Dezembro passado, fui eileita la segunda mais guapa ne l cuncurso de « Miss Mundo » ?
You, an giral, nunca dou amportáncia a esses eibentos. Tanto me dá que la pérola rala seia maxicana, amaricana, japonesa ou sueca; que seia rúcia de uolhos azules cumo la quelor de l'auga frie i até gilada de ls fiordes de la Noruega ou pul cuntrairo que tenga pelo negro cumo l ébano, tan scuro cumo la nuite, i ls uolhos berdes cumo l'auga de ls rius que arresáian bagarosamente ou pul cuntrairo cun ua fuorça terrible por miles de quilómetros atrabessando spessos matorrales húmados an países tropicales i calientes... !
I que m'antressa saber tamien que essas diusas, guapas cumo serenas, míden todas mais de 1m70, que oubrigatoriamente son todas sulteiras i solo ténen antre 18 i 25 anhos? Todo esso nun m'antressa !
Mas antretanto... mirando bien pa la rapaza... Micaela Patrícia Reis..., Miss Angola 2006, que benciu l segundo melhor lhugar ne l cuncurso de «Miss Mundo», an Dezembre passado, lhembrei-me de l poema de Viriato da Cruz que diç assi, antre outras cousas:
Mandei-lhe uma carta em papel perfumado
e com letra bonita eu disse ela tinha
um sorriso luminoso tão quente e gaiato
como o sol de Novembro brincando de artista
nas acácias floridas na fímbria do mar.
Sua pele macia era sumaúma
Sua pele macia, da cor do jambo,
Sua pele macia cheirando a rosas
[...]
E ela disse que não !
[...]
Tocaram uma rumba – dancei com ela
e num passo maluco voámos na sala
qual uma estrela riscando o céu.
E a malta gritou: « Aí Benjamim! »
Olhei-a nos olhos – sorriu para mim,
pedi-lhe um beijo, la la la la la
E ela disse que sim !
L que pensar de todo esto?
You, ua cousa: quando l tiu esse de Santa Comba mandou centenas i milhares de jobes sembrar terror nas cidades, bilas, aldés, selbas i sabanas dessas tierras angolanas, an special zde 1961, l anho tamien an que Viriato da Cruz eiditou l sou poemairo, adonde ben l poema «O Namoro», todos ou quaije todos esses moços debien de haber recusado dua maneira ou doutra; ou se tubíssen aceitado de ir até aqueilhas tierras çtantes, tropicales i calientes tamien, aceitában mas era para melhor sentir la poesie que habie nesses testos africanos i naqueilhas gientes ...
Oulhando las rapazas angolanas (i inda sulteiras...) ne ls uolhos tamien, sunrindo para eilhas... i pedindo-le un beiso...
La, la, la, la, la...
I eilhas dezindo que si !
I eilhas dezindo que si !

Viriato Francisco Clemente da Cruz naciu an Kikubo (Porto Amboin) an 1928 i morriu-se an Pequin (China) an 13 de Junho de 1973. Fui cunsidrado un de ls mais amportantes ampulsionadores de la poesie regionalista angolana nas décadas de 40 i 50 i cunsidrado pul pobo angolano cumo un de ls prencipales líderes de la lhibartaçon de Angola.