Mais un bint’i cinco d’abril dezíran uns, yá se passórun quarenta i un
anhos dezíran outros, çque naqueilha madrugada an que ls melitares ourientados
pula seinha de “Grándola Bila Morena” marchórun subre Lisboua.
Die que l pobo batizou de reboluçon de ls crabos.
Fui na berdade ua madrugada que
s’asparcie a traier spránçia a un pobo que staba amordaçado, pribado de la
lhiberdade i aterrorado de miedo.
La madrugada nun ten culpa nien tan pouco la culpa ye de ls reboltosos,
mas bíben-se tiempos anque dá para pensar se essa spránçia que mos chegaba, ls
bafos de fé de ganhar la lhibardade, l spantar de ls miedos nun passou dua
zeiluzon.
Porque nun fáltan por ende seinhas de que ls balores, cumo la lhibardade, l’eigualdade, la fraternidade inda nun chegórun a to ls lhados, cuntínan cumo
dantes.
Porque la lhibardade de falar, screbir, dibulgar inda nun ye para todos, l’eigualdade ye ua miraige, la fraternidade anda pula rues de l'amarguar. Nun ye perciso
percurar muito, bonda mirar alredor i ls eidiales de l bint’i cinco d’abril son
ua zeiluson.
Assi i todo, you naci bien dantes dessa gloriosa madrugada, l bastante que
puodo dezir que nun hai acumparança, s’assi fusse se calha nien a screbir eiqui
staba, muito menos an mirandés.
Por bien fuorça que téngan aqueilhes que gustarien de cortar i matar
las eideias que mos benírun cula reboluçon, nunca seran capazes d’atafanhar de
beç queilho que tanto custou a ganhar.
Cumo la spráncia ye la redadeira a morrir-se, hai que cuntinar porque
ye l melhor modo de defender ls eidiales, lhibardade, eigualdade, fraternidade.
Biba l bint’i cinco d’abril
Sem comentários:
Enviar um comentário