18/06/12

Fui la chuba

   El staba eili yá algue tiempo, nun se lhembraba bien, ls anhos tenien destas cousas. Pus el yá cuntaba mais de nobenta, habien le dito há quantá. El por mais que se sfuorçasse a cuntá-los baralhaba-se siempre i anton yá naide acreditaba nel.


Nesse die fui-se a dar ua buolta pul jardin. Até parcie ser un die an que las forças habien buoltado. Chegou al fin de l jardim e habie un cancelo. Ancuostou-se a el i este abanou, staba abierto. Saliu puli i santi l cheiro de la tierra cumo yá muito nun santie. Quando dou por el staba a chover i anton lhembrou-se de buoltar. La chuba yá derramara l rastro e miesmo ambaixo de las arbles chobie tamien. Todo le parcie defrente agora, i nun staba cierto de l camino de buolta. Nun bali la pena arrimar-se fusse l que fusse, todo era chuba por todo l lhado, el cuntinaba an frente.

Als poucos pareciu-le oubir al longe uns barulhos. Serien ls lhobos? Nun tadou a ser agarrado i trazido de buolta para l lhar, adonde la familia perdira há quantá l camino.

Valter Deusdado

1 comentário:

Unknown disse...

Esta ye la sociadade que tenemos!
Maldito denheiro!