01/03/12

Ua hortelana na cidade


 



Spertei cun l die ancalamunhado. Ls tius i ties de la meteriologie yá habien falado que se andában a cumponer uas borrascadicas.
Apuis que me zeiunei i tomei l miu cafezico, peguei no çachico que só se usa quando la tierra yá stá fabricada i fui-me al huorto para poner ua manada d´alfaces yá mercadas naqueilhes fabos, para que médren algo anquanto nácen outras noutros fabicos que onte sembrei, habendo assi selada siempre. Las de l soto solo me sáben a rumiacos. Alhá las anterrei sperando que l´auga benira pa las regar.
Bó! Se febreiro fui berdugo, que se puode sperar de márcio!
Bou-me a regá-las, pensei. Este lafrau deste márcio nun há-de fazer cousa cun cousa i alhá se m´amólan las mies alfacicas.
Quando sali bien-se uas manchas yá mais scuras ne l chano, seinha que yá habien caído uas pingarotas. Assi i todo, peguei no regador sien criba i fui-las regando an carreironico, cun téntio, para nun l´apertar la tierra nien las smagar an sue tenreç. Mirei pa l cielo ne l que se bien anubradas negras.
Inda me bou a scabar un cachico adonde se dórun ls bróculos para ber se ls terrones se çfázen cun l´auga i mais debrebe la tierra se cozirá, pensei. Scassamente habie dado meia dúzia de guinchadas yá l graniço me lhebaba para ambaixo la baranda, friu nas mies cuosta que nien l çufino de perro. De graniço passou a auga i esta metiu-me mesmo an casa.
Ui que bien chubidica ben, dixe-le a mie mai, quando cun eilha falaba al telfone! Ende yá chobiu, mai,? percurei-le.
Qual quei? Uas pinguitas de nuite que nien dou para molhar l alcatron!
Anton ls alhos, ls antremoços i las fabas 
cumequiera yá stan spaixaracados, ? percurei-le.
L mais cierto, mulhier! Inda se you pudira botá-le ua auguita als alhos i a las fabas! Que s´amólen ls antremoços, aqueilha caterba que dizes que ye para dar bida a la tierra! Bá, tu ye que sabes de tues labouras biológicas… Las fabas i ls alhos se se sécan, si ye prejuizo!
Si m´anrezino bien por nun poder!
Bá mai, nun bos zapacencieis! Nun bedes que yá faziste tanto an tanto anho!
Puis si!... Que se bai a fazer!?

Agora l sol yá relhuç para un lhado de l cielo, eiqui acerca de Sintra. De l outro, inda medra ua scuridon.
Bou-me a botar mais ua correia al cuorpo para ber se lhebanto mais uns terrones, na sprança que benga mais ua marciada pa ls cozer!
Como se diç, hai que ganhar l almuorço que se quemiu!
Nun stá fácel ganhar l´almuorço assi. Stan agora a dezir na telbizon que fui l més de febreiro mais seco de ls redadeiros uitenta i un anho i las eimages que me chégan son d´ua secura de fin de berano.
Apuis pensei para mi: Carai, milagre que mie mai stéia tan anraibada! Eilha nunca habie bido un més de febreiro tan berdugo!

2 comentários:

leonardo antao disse...

Buonas nuites Adelaide,

Gustei deste testo. Trasmitiu-me ua buona spriéncia d'agricultura i renobou-me la mimória de las deficuldades porque passan ls agricultores an Ambiernos tan secos i “tan berdugos” cumo este.

Un beisico,
Leonardo

Adelaide Monteiro disse...

A mi gusta-me muito mexer na tierra i apuis, para alhá de todo, l que nós fazemos por el, sabendo cumo fazemos, sabe mui bien. You fago la laboura cien por ciento biológica i l miu huorto ten siempre qu´apanhar.
L resultado de la laboura si ye mui amprebisible, dependendo de l lhado para que S. Pedro stá birado,... mas ye ua marabilha ber medrar.
Eiqui chobiu bien, onte. Dei ua guinchada i la tierra saliu toda molhada. Parece que todo ressucitou i hoije stá todo d´oureilhas guichas.

Un beisico,

Delaide