21/03/12

Lhéngua


 Hai ua caleija que me lhieba al lhugar
adonde me nacírun las pormeiras palabras,
adonde cun ls tous sonidos fiç l pormeiro tere,
piernas andebles, tente nun te caias,
para apuis contigo correr,
jogar al chete i de morada,
a las necras ó tocando la buiada.

Apuis fui medrando cuntigo,
ambergonhada cuntigo mas nó de ti.
Fúrun-te capando i tamien a mi
para mais fácel mos amarfanhar…
I you cuntinaba pensando cuntigo
por haber sido an ti que naci,
mas apuis benie-me un çaçamelo a la boca,
tu ditabas,
l grabe nun me benie,
las palabras anrudrigában-se-me
i era cumo un camboio
que tenie que mudar de carriles a cada frase,
a cada palabra.
Sou you, dezies tu
mas l grabe nun t´oubedecie
i, apressiado
lhebaba-te delantreira na corrida
mas assi i todo, cun la riata curta i apeias
uas palabricas siempre íban salindo
a çcucer-te puls lhados de la talanqueira.
Apuis éran las risas de la rapazica buieira…

Agora que te zapieste
sós falada,
sós studada,
sós screbida i tenes lomiada.

Hai cousas que cuntino a nun ser capaç
de sembrar sien ser contigo
i apuis quando tengo que mudar d´agulhas
al camboio de las mies palabras,
que m´amporta se se m´ ambarálhan,
se la boç me sal çaçamela,
puis que tu sós de quien te fala i t´oube,
de quien te sinte i te pormobe,
mamada ó studada por afeiçon
fuora de puortas ó drento de l rincon!

Hoije,
lhéngua mie,
ne l die de la poesie,
tengo pena de nun ser capaç
de te fazer un poema de la tue grandura!!!

Sem comentários: