15/03/12

Quelóquio (la grande farsa)

Cabaco diç que ls probes i ls menos probes (a classe média ) yá nun aguétan mais.

Mas, an total cuntradiçon, agaba l'açon de l goberno. Passos ( l purmeiro), reconhece l cierto, ó seia, que l zamprego i la muorte (falência) de las ampresas son cada beç mais. Mas, amborrachado culs agabones de la troika i de la senhora Merkel, repete até a la boubice que nun se zbia un milímetro de l cumprimiento de l'acuordo, sabendo que esso, piora inda mais la recesson i la díbeda.

Portas L outro), eibidentemente, yá nun fala ne ls belhicos (cumo l fazie dantes) i, manhoso, bien mais modesto, quier passar sien que naide l beia, lhemita-se, solo quando l pícan, a cuncordar cul sou xefe de goberno. I Seguro ( l pertendiente al lhugar de Passos), cumprindo l papel mais angrato, amarrado al acuordo que l sou partido negociou, amostra-se mui anraibado culas debastadoras cunsequéncias desso, i atira-se al Passos, fazendo lhembrar ls fanfarrones: “agarrai-me, senó bou-me a el!”.

Eibidentemente, todos sáben que cuntinar deste modo i nesta direcion lhieba al afogamiento.

Reperséntan un grande quelóquio i biben na çcreta speráncia de que se fúren bien mandados, la senhora Merkel i ls mercados, a seguir, fazeran outro acuordo sin ls juros anfernales cumo ls deste.

Asparece çconhecéren que ls mercados nun ténen alma i nunca se fártan. Fázen lhembrar la fábula de La Fontaine. L porblema ye qu'eilhes sáfan-se.

La rana, ye l paíç.

Francisco Ramalho
Corroios, 12 de Márcio de 2012


(Em português)

A GRANDE FARSA
Cavaco diz que os pobres e a classe média já não aguentam mais. Mas, em total contradição, elogia a acção do Governo. Passos, reconhece o óbvio, ou seja, que o desemprego e as falências disparam. Mas, embevecido com os elogios da troika e da Sr.ª Merkel, repete até à exaustão que não se desvia um milímetro do cumprimento do acordo, sabendo que isso, agrava ainda mais a recessão e a dívida. Portas, evidentemente, já não fala nos velhinhos e, calculistamente bem mais modesto, para passar despercebido, limita-se, apenas quando questionado, a concordar com o seu chefe de governo. E Seguro, cumprindo o papel mais ingrato, amarrado ao acordo que o seu partido negociou, mostra-se muito indignado com as devastadoras consequências disso, e atira-se a Passos, fazendo lembrar os fanfarrões: “segurem-me, senão atiro-me a ele!”.
Evidentemente, todos sabem que o prosseguimento deste rumo conduz ao naufrágio. Representam uma grande farsa e vivem na secreta esperança de que se forem bem comportadinhos, a senhora Merkel e os mercados, a seguir, farão outro acordo sem os juros obscenos como os deste. Parece desconhecerem que os mercados não têm alma e são insaciáveis. Fazem lembrar a fábula de La Fontaine. O problema é que eles safam-se. A rã, é o país.
Francisco Ramalho
Corroios, 12 de Março de 2012

Sem comentários: