30/06/10

Anrodrigado un ti


Miro-te anrodrigado un ti! Caminas ampandeirado. Tues piernas resbalan rue abaixo squecidas de tu própria eisistença. Teus braços çpindurados de teus ombros ban seguindo teu caminar sien bontade. Tue sisudeç até faç delor, pouco falas i l que dizes son monossilabos ampercetibles. Angolhiste l'almuorço un silénço amborcando ua garrafa de tinto. Sós amostra de l que eras. Conheço-te hai poucos anhos mas beio la degradaçon houmana a cada die. Siempre teus falares ditan tues preocupaçones mas solo als poucos daprendi a ler-te ne ls antreditos. Teu saber era eiloquente, muitos benian ter contigo i tu çponibilizabas teus saberes i haberes mas yá bibias de aparénças. Todos a buoltas de algua anfluénça que ainda tenies, quedabas cuntento mas siempre soltabas tues abolhardas. Agora beio-te solico, acabronhado, nien un telifonema. Dromes toda la tarde anestesiado cun l eifeito de bino i algun comprimido, puoda ser que quando çpertares ls teus problemas seiam un pouquito mais lhebes.

1 comentário:

faustino.antao disse...

Caro Antonho

Screbir ua crónica i poner-la a público neste spácio que ye l'anternete, quando l que se quier ye dar un abanon, seia social ou andebidual ye un ato de coraige i cun repunsablidade

Mas tamien un quedar-se, nun denunciar, nun mexer ne l que stá mal ye falta deilha.

Gustei de la crónica, quien sabe se la mensaige nun fai sonido?!

Un abraço
Faustino