05/01/14

Quando se morriu mie bó...




Purmeiro pensei an screbir alguas linhas para las dedicar a la nuossa stimada Delaide. Para le desear un Bun Anho 2014 siempre cun muita anspiraçon, eimaginaçon i poesie, mas cumo un de ls temas centrales deste sou último texto ten diretamiente a ber cula falta de assisténcia médica i outras caréncias cun que staba i cuntinuaba a star cunfruntada la populaçon pertuesa nesses anhos 50 i 60 de l seclo passado i neilha las gientes de las tierras de Miranda nun scapában a la regra,tamien you querie deixar alguns testemunhos… I hoije começo cun este :



Purmeiro fui mie abó paterna (de las calças cumo se questuma dezir an mirandés) que se morriu quando miu pai tenie apenas 8 anhos. Mie abó ampeçou a sentir-se mala. Ye possible que tubisse chegado a pedir l parecer dun médico mas l que siempre me cuntórun ye que nun aceitou ou nun quijo ser ouperada… Mas porquei Abó ? Porque tenies que deixar Sendin mesmo que fusse só por uns dies ou sumanas...? Tue casica, tue familha, filhos inda pequeinhos i por criar ? Porque nunca habies salido de l’aldé i anque nunca tubíssen faltado pessonas para te animar, a ampeçar por tues armanas, Arminda, Rosa i Mariana que até ansistírun para que fusses ouperada, nun seias tonta dezien eilhas que inda te puodes arrepender !, sabies que l’ouperaçon nun iba a ser de grácia i que l denheiro que íbades a gastar iba, sien dúbeda ningua, a fazer falta i quien sabe até muita falta, para outras cousas tamien de purmeira necidade ? Ou fui porque nun cunfieste ne ls doutores desse tiempo ? Amportában-se eilhes alhá cun mais ua pessona que se sentie mala se na altura habie giente sien cunta, grandes i pequeinhos,  a necessitar de cuidados de toda orde mas tamien de melhores cundiçones de bida, i nun habie manos para medir onde quier que fusse?… Anton resigneste-te, sofriste i choreste, mesmo amplorando l Cielo cumo muitas bezes faziste, tengo la certeza, tu i tamien muitos,  para que t’amparasse a ti i als tous nesses dies de dolor antenso an que yá nien podies salir de la cama ? Mas la berdade ye que de pouco ou nada baliu tanta deboçon i ningua reza ou malzina fui capaç de resuolber l problema que puso un ponto final a la tue bida, tu que na altura eras mais nuoba até que you agora, se furmos a ber inda eras ua rapaza ! 


Noutro paíç ou noutras cundiçones, muitos na familha que te cunhecírun inda hoije  dízen que la maligna que acabou por te tirar la bida poderie probablemente haber sido curada, talbeç até an pouco tiempo. Se fusse hoije, cumo eilhes questúman tamien dezir, bien cousas serien defrentes !

Puis... mas quando esso acunteciu, inda ls anhos 40 nun habien acabado...

Tamien tu te chamabas Ana,  Abó: Ana Joaquina Falcão. 


4 comentários:

Adelaide Monteiro disse...

Guapo l tou testo, Ana.
Era todo tan anjusto! Agora tamien, Ana.

Tamien you tube ua abó Ana a quien chamaba mai Ana i que fui l miu fuorte piedamigo. Tube la suerte de la tener muito tiempo i ls mius filhos inda bibírun uns buonos anhos a bé-la i a amá-la. Deixou-me ua grande hardança, assi you la saba çfrutar que nien un ABC yá cun muito mais de uitenta anhos la drobou i, stando acamada, inda tornou a andar cun dous caiatos. Guardarei para sempre essa eimage. Assí fura tamien mie mai i,... cumo serei you!?

Buono anho, Ana! Sobretodo salude, yá que ouros, al menos you, nun sou oubida nien achada por estes cabrones que mos gobernan...

Un chi arrochado,

Adelaide

Ana disse...
Este comentário foi removido pelo autor.
Ana disse...
Este comentário foi removido pelo autor.
Ana disse...

Buonas tardes, Dlaide,

Antretanto yá corregi ciertas cousas que percisában. Para que l texto steia a l'altura de la cunsideraçon que sentimos puls nuossos antepassados. Yá muitas bezes cheguemos a dezir de maneira ounánime que todos bien merecien i merécen. Talbeç seia essa cumbicçon que mos tenga lhebado a antressarmos-mos tanto pula lhéngua mirandesa que ye ne l fundo ua maneira de dar outra beç boç a pessonas que mos dórun bida i siempre trabalhórun muito i lutórun para que cheguéssemos nós tamien a qualquiera cousa na bida.

Las abós bálen muito i acuntece que las mies se chamában dambas a dues Ana. Nun cunheci pulas rezones que spliquei mie bó Ana Joaquina que era de Sendin i era armana de Zé Almendra que se chamaba Arminda mas tube la suorte de cunhecer l'outra até ls mius 20 anhos i que era natural de Bila Chana, cun defrenças na maneira de falar l mirandés an relaçon al nuosso "sendinés".

Mais ua beç, Dlaide: un Bun Anho. I binde para cá mais bezes. De certeza que inda teneremos cousas para dezir. Só percisamos ye de salude. L resto alhá s'arranja!

Abraço

Ana