26/09/11

La taxa Buffett i la taxa Amorin


Traduçon de l artigo de Nicolau Santos, Expresso 24Set2011
l negrito ye miu

"A 14 d'agosto, nun artigo publicado ne l "The New York Times", l norte-amaricano Warren Buffet, terceiro home mais rico de l mundo, pediu als políticos para deixáren de "mimar" ls ricos cun isençones fiscales, oumentando ls ampuostos subre melionairos cumo el própio. "Alguns de nós somos gestores de fondos d'ambestimiento i ganhamos milhones de dólares por die, mas ye-mos permitido classeficar ls ganhos cumo rendimientos de juros", que son taxados cun solo 15%, dixe, quando la generalidade de ls trabalhadores por cunta d'outra pessona paga bastante mais. L'anterbençon probocou óndias de choque an to l mundo i l Persidente Obama apersentou recentemente ua perpuosta que bai eisatamente nesse sentido, mas que yá cunta cula feroç ouposiçon de ls republicanos.
An Pertual, l'assunto fui afastado cumo quien anxota ua mosca.
Oumentar ampuostos subre juros i debedendos nin pensar porque esso afasta ls ambestidores i, supostamente, ls ricos. Mas oumentar fuortemente la carga fiscal subre la classe média que trabalha por cunta d'outra pessona, esso si, dixe i fizo l Gobierno, a cabalho d'acuordo cula troika. Nun houbo, claro un melionairo pertués que pedisse l mesmo que Buffet. Pul cuntrairo, Américo Amorin, l'home mais rico de Pertual zde que tomou ua participaçon na Galp, cujos debedendos son taxados an menos 20 puntos de l que ls dous radadeiros scalones de IRS que quilhan la classe média que trabalha por cunta d'outra pessona, bieno sclarecer que nun se cunsidraba rico mas si un trabalhador. Pus an berdade le digo que, se fusse un trabalhador, pagaba ua taxa de IRS bien superior àquela que paga puls debedendos de la Galp.




La stória, anfelizmente, nun acaba eiqui. L'ourientaçon eideológica deste Gobierno, a cubierto de l'acuordo cula troika, bisa retirar dreitos als trabalhadores, fragelizar las relaçones laborales. flexibelizar ls çpedimientos i reduzir las andemnizaçones, an fabor de ls ampregadores i, latu senso, de l capital. An paralelo segue ua reduçon drástica de ls apoios sociales públicos na salude, na belheç, no zamprego, na eiducaçon, no çporto, na cultura i todo l mais, l que cunduzirá no final a ua caricatura de l Stado social qu'hoije eisiste; i pretende la pribatizaçon sin qualquiera stratégia d'ampresas públicas ó participaçones statales, l que deixará l paíç sin qualquiera centro de decison nacional, ó seia, cumpletamente andefeso de l punto de bista eiquenómico. Ye l modelo tatcheriano cun 30 anhos d'atraso, aplicado sin nanhue cuncéncia de la zestruturaçon que porbocará na sociadade pertuesa i assente unicamente na fé eirracional (i nun probada cientificamente) de que quando todo l que fur público stubir arrasado, l paíç ressurgirá de las cinzas, cunduzido por ua eniciatiba pribada moderna, dinámica i einobadora.
La perpuosta de l Gobierno als parceiros sociales para acrecentar nuobas justificaçones al çpedimiento andebidual (ancumprimiento d'oubjetibos i quebra de pordutebidade) ye einíqua mas custitui mais ua piedra ne l camino pul qual l Eisecutibo seguiu ne l sentido de, cumo dirie Thatcher, "partir la spina" als sindicatos i als trabalhadores.
PS-Cuosta Pina era secretairo de Stado de l Tesouro de l Gobierno Sócrates i tutelaba l setor financeiro. An solo dous meses, passou para CFO de la Ongoing. I la sumana passada fui a la CGD negociar financiamientos pa l sou grupo. Cuosta Pina drumirá bien?"



Ende bai an pertués



Expresso, 24Set2011, Nicolau Santos





A taxa Buffett e a taxa Amorim


A 14 de agosto, num artigo publicado no "The New York Times", o norte-americano Warren Buffet, terceiro homem mais rico do mundo, pediu aos políticos para deixarem de "mimar" os ricos com isenções fiscais, aumentando os impostos sobre milionários como ele próprio. "Alguns de nós somos gestores de fundos de investimento e ganhamos milhões de dólares por dia, mas é-nos permitido classificar os ganhos como rendimentos de juros", que são taxados com apenas 15%, disse, quando a generalidade dos trabalhadores por conta de outrem paga bastante mais. A intervenção provocou ondas de choque em todo o mundo e o Presidente Obama apresentou recentemente uma proposta que vai exatamente nesse sentido, mas que já conta com a feroz oposição dos republicanos.
Em Portugal, o assunto foi afastado como quem enxota uma mosca. Aumentar impostos sobre juros e dividendos nem pensar porque isso afasta os investidores e, supostamente, os ricos. Mas aumentar fortemente a carga fiscal sobre a classe média que trabalha por conta de outrem, isso sim, disse e fez o Governo, a cavalo de acordo com a troika. Não houve, claro um milionário português que pedisse o mesmo que Buffet. Pelo contrário, Américo Amorim, o homem mais rico de Portugal desde que tomou uma participação na Galp, cujos dividendos são taxados em menos 20 pontos do que os dois últimos escalões de IRS que flagelam a classe média que trabalha por conta de outrem, veio esclarecer que não se considerava rico mas sim um trabalhador. Pois em verdade lhe digo que, se fosse um trabalhador, pagava uma taxa de IRS bem superior àquela que paga pelos dividendos da Galp.
A história, infelizmente, não acaba aqui. A orientação ideológica deste Governo, a coberto do acordo com a troika, visa retirar direitos aos trabalhadores, fragilizar as relações laborais. flexibilizar os despedimentos e reduzir as indemnizações, em favor dos empregadores e, latu senso, do capital. Em paralelo segue uma redução drástica dos apoios sociais públicos na saúde, na velhice, no desemprego, na educação, no desporto, na cultura e tudo o mais, o que conduzirá no final a uma caricatura do Estado social que hoje existe; e pretende a privatização sem qualquer estratégia de empresas públicas ou participações estatais, o que deixará o país sem qualquer centro de decisão nacional, ou seja, completamente indefeso do ponto de vista económico. É o modelo tatcheriano com 30 anos de atraso, aplicado sem nenhuma consciência da desestruturação que provocará na sociedade portuguesa e assente unicamente na fé irracional (e não provada cientificamente) de que quando tudo o que for público estiver arrasado, o país ressurgirá das cinzas, conduzido por uma iniciativa privada moderna, dinâmica e inovadora.
A proposta do Governo aos parceiros sociais para acrescentar novas justificações ao despedimento individual (incumprimento de objetivos e quebra de produtividade) é iníqua mas constitui mais uma pedra no caminho pelo qual o Executivo optou no sentido de, como diria Thatcher, "partir a espinha" aos sindicatos e aos trabalhadores.
PS-Costa Pina era secretário de Estado do Tesouro do Governo Sócrates e tutelava o sector financeiro. Em apenas dois meses, passou para CFO da Ongoing. E a semana passada foi à CGD negociar financiamentos para o seu grupo. Costa Pina dormirá bem?

8 comentários:

leonardo antao disse...

Amigo António Cangueiro:

Este tou testo fizo-me lhembrar esta:
Ne l Stado Nuobo (1926-1974), l lhema era:
"Dius, Pátria i Família!"
Na democracie, por spantoso que puoda parecer, l lhema ten sido praticamente eigual, solo oumentou... ua lhetra...
De fato, l lhema atual que Pertual segue, ye:
"Adius, Pátria i Família!"...

Un abraço
Leonardo

Unknown disse...

Amigo Leonardo:

Gustei dessa "Adius, Pátria i Família!"...
Ls partidos passórun a ser un fin i nó un meio. L Stado passou a ser pals funcionários. La cultura passou a ser la de la ganáncia.
Deixórun de ser perseguidas las pessonas para séren las eideias.
Inda mos ban a chamar Salazaristas, esses mentecapos que pénsan puls outros.
L a giente debe star purmeiro i nó las anstituiçones, mas hai que ser respunsable i nun querer l'ampossible. Hai que trabalhar.
NAIDE YE DIUS NIEN MAIS QUE NAIDE I NUN HAI SOLO DREITOS HAI DEBERES
Esta debe ser la mássima para salir de la crise.
Ls culpados dében ser julgados.

Abraço
Almendra

leonardo antao disse...
Este comentário foi removido pelo autor.
leonardo antao disse...

Amigo Almendra:

Son corajosas i guapas estas buossas afirmaçones, an special la mássima i esta “la giente debe star purmeiro i nó las anstituiçones, mas hai que ser respunsable i nun querer l'ampossible”.
Esta afirmaçon sugere-mos ua reflexon subre la nuossa respunsabelidade face a la giente que mos rodeia. Afirma, claramente, que naide puode quedar andiferente delantre daquilo qu'amenaça la bida i l bien-star de las pessonas, i que todos somos respunsables uns puls outros. Serie guapa la bida se todos antendéssemos isto i nun mos acomodássemos ne l nuosso cantico i na nuossa bidica, demitindo-mos de la nuossa respunsabelidade.

Un abraço
Leonardo

ACangueiro disse...

L testo nun ten haber cun quelores partidairas mas solo que you stou a cien d'acordo cun l jornalista. Quando l Socras ainda gobernaba i fizo l purmeiro corte als funcionairos screbi i puso eiqui no Froles l testo que mandei al PR, PM, PS i PSD. Mas tengo pena que l Stado quede ampobrecido. Todo l mundo conehce l ditado: quien dá/bende l que ten a pedir ben.

leonardo antao disse...

Amigo António Cangueiro:

L tou testo i ls mieus comentairos tamien nun tenan “haber cun quelores partidairas”, l que ye lhoubable, ambora you ache que ye política pura i dura de la ária eiquenómica este artigo publicado ne l Spresso, de 24Set2011, pul Nicolau Santos.

Lhieba-me a ua grande i dolorosa reflexon este cachico de l testo “l'ourientaçon eideológica deste Gobierno, a cubierto de l'acuordo cula troika, bisa retirar dreitos als trabalhadores, fragelizar las relaçones lhaborales, flexibelizar ls çpedimientos i reduzir las andemnizaçones, an fabor de ls ampregadores i, lhatu senso, de l capital. An paralelo segue ua reduçon drástica de ls apoios sociales públicos na salude, na belheç, ne l zamprego, na eiducaçon, ne l çporto, na cultura i todo l mais, l que cunduzirá ne l final a ua caricatura de l Stado social qu'hoije eisiste”.

Qual ye la nuossa respunsabelidade para culs políticos que se oustinan an fazer ua “reduçon drástica de ls apoios sociales públicos na salude, na belheç, ne l zamprego”?

Debemos patuar culas atitudes qu'eilhes puodan assumir a cobierto de la troika?

Neste mundo eiquenomicista, ampone-se a todos nós, ua outéntica postura de toleráncia, de respeito puls políticos, pulas sues defrenças, até puls sous erros, nua atitude de buntade de rencontrar l normal zambolbimiento de l Paíç.
Repito, “naide puode quedar andiferente delantre daquilo qu'amenaça la bida i l bien-star de las pessonas, i que todos somos respunsables uns puls outros”.

Un arrochado abraço
Leonardo

ACangueiro disse...

Claro que si, l artigo ye politica pura i dura. Dá-me muita delor, seia l goberno que for, benda las ampresas lucratibas, puis se dan lucro als pribados tamien dan al goberno. La percentage que l goberno tene nessas ampresas nun dá para las gobernar, puis la geston ye feita por pribados. Ls pribados stan cun ls dientes afilados para las filar, apuis ls rendimentos de trabalho son tributados, (l máximo passa ls 50%), l de capital 21,5%. Anda que si que eilhes ban ambora quando tenen ampresas rentábeles (ironia). Ls rendimentos de capital debían ser tributados a 30% i l trabalho, l máximo 40%. Nun antendo, ou antendo, por que ls gobernos nun tributan l capital até 30%...que rábia..

leonardo antao disse...

Amigo António Cangueiro:

Guapa splicaçon, gustei i quedei mais sclarecido.

Un abraço
Leonardo