Crónica – Publicar

Siempre que scribo ou boto palabra, seia eiqui, seia noutro lhugar ten solo cumo oubjetibo, partelhar l ou ls modos cumo you beio las cousas, cumo las antendo.

Todo esto ten haber cumo you beio l’amportáncia de publicar, sponer todo l que se scribe, se pinta, se retrata, l que se cria. Porque se nun fur assi, seia pouco ou muito, seia crónica, testo, remace, lhienda, lhona, poesie, retrato, quadro de pintura, máscaras, pieça d’artesano, pieça de barro, fiero, palo, piedra, perde un de ls percipales oubjetibos.

Purmeiro ye la criaçon, bien própia de l sou criador, fruito de l saber arrecolhido, daprendido de ls ansinamiento, de las spriéncias, sabedories, angeinho, arte, sou anterjeito de custrutor.

L segundo la sue dibulgaçon, partilha, quemunicaçon, dádiba al conhecimento, a l’arte i cultura giral, sparguimiento de saber cumo fuonte adonde ls demais poderán  ir buber.

Inda nun hai muitos dies, nua classe de studos d’eimaiges (fotografia digital) l miu porsor Vitor Fernandes – porsor boluntairo n'Unisseixal, pessona studiosa, sabida i apaixonada pur esta área de fazer retratos, de quien you tengo tirado ls maiores i puros ansinamiento, nun solo an daprender a fazer buns retratos mas tamien cumo cultura giral, de quien you tengo l perbileijo de ser aluno – dezie a la classe. “l retratista ten que tener dous tiempos, un fazer l retrato outro sponé-lo”. Cumo todo esto ye bien berdade. Yá diç l Dito Dezideiro – “de que sirbe acender ua candeia para apuis l’ancerrar nua caixa i meter-la ambaixo la cama”

Tamien assi ye cul scritor, scriba pouco ou muito, se nun publicar, nun passa la mensaige nien l sou cuntributo a la causa. Ne l causo de ls lhibros, son eilhes la garantie de que l património de las palabras sous segneficados, balores, las eideias quédan pa l feturo. Fui, ye i cuido qu'assi será ne l feturo, ls lhibros tubírun, ténen i tenerán muita amportáncia na formaçon cultural dun pobo, un lhugar de çtaque. Son muitas bezes ls berdadeiros i fieles teçtemunhos de ls acuntecimientos.

Ls lhibos porque son an papel podemos, agarra-los, birar sues fuolhas, tomar l sou oulor. Ouferecer porque son cousa que se passa de mano a mano, als amigos, als nietos, subrinos, parientes, a quien quejirmos, podemos guarda-los an casa, fazer bibliotecas pa l feturo.

Dá trabalho fazer-los, publicar-los, nun dan lúcaro mas quando se ten cuncéncia de l sou balor patrimonial i cultural todo fai sentido.

Un lhibro ye siempre un berdadeiro i fiel amigo que debemos tener cumo cumpanhie.