06/01/15


Ls Reis Magos

 
  
 Fui ua beç trés tius mui ricos que bibien eili pa ls lhados de l Ouriente.
 Chamában-se Gaspar, Belchior i Baltazar.
 L tiu Gaspar era tan rico que siempre que chobie a la crona de la torre de l sou castielho i miraba al redror nun era capaç d'abistar las marras de l termo de sues tierras, que quedában a la tiesta de las de l sou bezino Belchior. Neilhas sembraba tamanhas senaras, tenie tantos castanheiros, sobreiros, binhas, oulibeiras, maçaneiras, laranjeiras que ls sous screbinadores nunca éran capazes de fazer la cuntaige cierta, a modos del saber la fertuna quanto tenie.
 Belchior era dunho dua quinta mie grande, que lhebaba dies a trote d'acabalho ne l sou camelo para dar la buolta i, bolber adonde partiu. Drento de las bedaçones tenie tierras de cultibo, minas d'ouro, de fierro i carbon. Bilas i aldés, culs sotos, fraugas, telares, lhagares, molinos, fundiçones carpintaries. Muitos oubreiros a scabar nas minas, carpinteiros para fazer ls carros de bestias, ferreiros para fazer reilhas, charruas, ferraduras, çadones, facas, gadanhas, foices, potes. Albardeiros para fazer las albardas, correeiros para fazer ls arreios de las bestias, tecedeiras para tecer i fazer mantas i alforjas.
 L tiu Baltazar, que siempre tubo anclinaçon pa la cria, tenie tantos ganados de canhonas, de cabras, de camelos que siempre que chegában ls pastores para le dezir ls númaros el dezie-les:  
 Bós nun bos anganhestes?
 Son assi tantos miles de canhonas, de cabras, de camelos?
 Crecírun tanto?
 Yá nun tengo giente para tomar cunta de tamanha riqueza.
 Quando un die s'ajuntórun nua de la muitas almuorçaradas adonde nun faltaba nada. Pus de las tierras de Gaspar benie l pan, l bino, l azeite, de las oufecinas de Belchior, habie las facas, ls garfos, ls potes para cozinar ls borregos, ls cabritos de ls ganados de Baltazar.
 Apuis de queméren a la farta botában-se ls trés a la cumbersa.
 Cumo homes ricos que éran, quaije siempre falában de l que íba a ser l feturo, de l que ls sous adbinadores le dezien, i ls cunseilhos de ls tius sábios de sue cunfiança.
 Fui nua destas cumbersas que un deilhes cuntou que yá se falaba por ende que staba para nacer un Rei. Nun sabien adonde, nien quando, s'era filho de giente probe ou benerie a hardar algua fertuna.
 Anton terminórun ls trés ambiar por ende afuora homes a percurar las nuobas, eilhes querien ser ls purmeiros a saber i tamien oumenagiar-lo. Éran ricos, éran reis, porquei tamien nun habien de ser eilhes cunselheiros de l nino-rei que staba pa nacer.
 Algun tiempo apuis assi acunteciu, chegórun ls caminadores cula nuoba, dezindo que si naciu un nino a caras a Belén que se querien fazer la besita tenien que sperar pula seinha que era ua streilha.
 La nuite que apareciu la streilha que ls caminadores, ls adbinadores, ls cunselheiros andicórun, nun perdírun tiempo.
 Recumendórun ls criados para porparar ls melhores camelos, las albardas, i muitas mantas, que porparassen alforjas, cantaras para lhebar auga, barrilhas pa l miel i ansenso, serrones para lhebar muito ouro. A toda la priessa, abandunórun l acunchego de sous reinos, ampeçórun la maior jornada de sues bidas, seguírun la streilha atrabessando montes i plainos, mobidos pula fé.
 Teçtemunhas cuntórun que çpuis de doze dies i doze nuites de camino, ancuntrórun ua cabanha, adonde staba un Nino. Les trés quedórun marabilhados cul que bien, l Nino arrodeado de pai i mai, i muitos anjos, ambuolto por un claron de lhuç. Nun lo dubidórun un anstantico que fusse, que tenien delantre deilhes l Nino-Jasus, l Rei salbador de l Mundo.
 Ls trés reis de l Ouriente lhougo cun muitas mesuras a sous pies de zinolhos quedórun, adorórun-lo, oufrecindo-le  todo quanto lhebában.
 Este Nino que naciu sien l acunchego de castielhos nien la riqueza de reinos tenie agora l'adoraçon de ls reis magos.
 Era la spráncia de ls pobres.
Faustino Antão  

2 comentários:

faustino.antao disse...

Este persepe que eiqui stá publicado, balorizando l testo desta temporada " L die de Reis", inda muito relhembrado na quemunidade mirandesa, nó porque fai raia cun Spanha adonde ten tradiçon fuorte, mas si porque era i inda ye un die adonde se quemie muito fumeiro, nun era trazido por nanhun rei special, mas si salido de l muito trabalho de ls reis nuossos pais, que tenien cebado ls cochinos que éran agora la fartura dua casa i la alegrie de las famílias. Porque puode haber muita fé, muita fantasie, mas l quemer nun puodie faltar, la fame nun se da bien culas eimaginaçones nien cunta bien l mundo fantastico de nanhun cuntinente. I para ancerrar, cumo nun puodie deixar de ser, dezir que l persepe ye ua de las muitas obras primas feitas pur Amável Antão, que al lhargo de ls anhos mos cuntempla cun tan guapas fíguras, salidas de manos anterjeitadas, cua eimaginaçon que mos ancanta i alegra. Neste tema i an muitos outros de maçcaras i representaçones, ten feito caminho cumo naide. Que la cuonta de ls Reis Magos seia para todos nós un eisemplo de partilha i antrega a todo l que seia houmilde i sano. (FA)

leonardo antao disse...

Buonas nuites Faustino,

Çtaco neste tou antressante testo que ls Reis Magos metírun-se a camino para ancontrar un salbador i “Nun lo dubidórun un anstantico que fusse, que tenien delantre deilhes l Nino-Jasus, l Rei salbador de l Mundo”.“Era (i cuntina a ser inda hoije) la spráncia de ls pobres”, cumo bien screbiste. Parabienes Faustino.

Un abraço,
Leonardo