Quanta beç me apetece screbir-te para te falar de l apego,
de las soudades, de la falta que me fazes. A las bezes torno a nina i jogo de morada, andono ua stória i falo you sola, por mi i por ti. Outras bezes bonda-me mirar
para ua nubre i alhá me bou an siléncio, sien gasólio, portaiges ou belhete de
carreira, muito mais depressa do que se fura d´eiroplano que há-de parar an Bergáncia
outra beç.
Hai uns zeinhos na lhinha de l hourizonte que me parécen
tetas, uns azules lhougo a seguir que me parécen dunas i mar que pul Berano s´ancendéian an quelores de fogo, cun un sol que nun aguanta tanta fuorça i se
bai para outras tierras mais fries para que nun arrebente i pegue
fogo al mundo. Quanta beç me apetece salir deiqui, agora que stou anregelada, i ir cun l sol para
tierras mais calientes, nestes dies que nien se mos amostra i nien se çpide
de nós.
Quanta beç me apetece boziar por ti para que me tragas ua
gelada i tiempo seco! Ando porqui cumo gato angafado que se deixa queimar pul
lhume de tanto se arrimar i nun hai modo de calcer! Tengo soudades, áh, se tengo!
De ti… De l tou friu cun aire de riba que lhieba toda la nubrina para loinge. De la tue nubrina que se fai an çanceinho mas que nun se me agarra als uossos. De la tue niebe que m´amerosa l pisar.
Hai uns cuntornos an tou mirar que me calécen. Hai streilhas
ne l tou cielo que stremécen muito mais quando las miro, streilhas que déixan
un rastro muito mais cuntino de lhuç a queréren chegar als touçones.
Hai uns cuntornos an tous cabeços que me dan de mamar. Por isso me dou para te screbir, para que
guardes l reteson de las tetas l mais que puodas i apuis me recibas cun toda la apuiadura de lheite a repinchar…
Quanta beç…
Sem comentários:
Enviar um comentário