07/01/15

Ua cuonta












 Este retrato fui publicado ne l facebook pula amiga Aidinha Bernardo, cuido que nun l lhieba a mal you poner-lo eiqui, i fago-lo porque me fizo lhembrar ua cuonta. 

Cuntórun-me que ne l tiempo de miu pai habie un tiu que era mui pirraça (gustaba de fazer partidas) que tenie ua armana que namoraba un rapaç i el nun gustaba del, muito menos para feturo cunhado. 
 Un die a la nuitica assi ne l fusco fusco iba para casa que bibie an Maçaneira i biu l dito cujo a scunder-se atrás de la parede que staba eili naqueilha lhameira que ye agora de Tiu Bernardo, benie de l namorico, i para nun se cruzar bota de se scunder. Buono, l tiu que nun era ciego dou por eilha mas cuntinou fazendo de cunta que nun biu nada, lhougo que chegou a pie de l marmarjo, bota de abrir la berguilha i mijou para adonde el staba agachado, mijou, mijou, acabou, sacudiu, guardou l paçpalhaço i segui camino.
 L namoradeiro para nun dar parte fraca aguentou i nunca cuntou nada a naide.
 L que nun serbiu de nada porque mesmo cun estas pirraças todas tubo que l gramar cumo cunhado pa l resto de sue bida.

 Nun bos digo quien fúrun, por dues rezones, yá se muorrírun (que Dius tenga sue alma an çcanso) i porque siempre admirei ls dous, éran muis parientes, amigos de to l mundo i nun quedaba bien.
La cuonta assi ten mais sabor.

Sem comentários: