15/08/12

Bobidicos maçacucas




Habien-me pedido auga, por cleméncia.
Stou farta de bos regar i para nada! Até yá uas poças bos fiç i apuis tapei para mantener la ceçon. Anque andeble, nun bos abandonei. Que beio you? Un mar de guias a tapar la tierra, flores ambergonhadas a cerrar ls uolhos, bobidicos cumo maçacucas, amubidos. Só ua ten quatro ou cinco bóbidas. Las outras, nien raça!... Se bos sembrei ne l mesmo die, sós porbentura capaç de me splicar essa buossa falta de respeito para mi que bos tengo tratado sien bos çfrançar?


D´oureilhas caídas, flores fechadas antes de las abeilhas l´habéren feito cuçquinhas a saber de puolos, bobidicos amubidos, mei ambergonhadas por séren machorras anque nun deséien, boziórun-me.
Boziou-me solo ua, la que habie ancarrapitado por ua rodriga de freijoneiro arriba, la única capaç de fazer ua boç que chegasse até mi.
Habie amarfanhado l freijoneiro, ancarrapitou até arriba i, de punta yá birada para baixo, muito mais fresca que las demais, boziou-me: Passas huorta abaixo, huorta arriba, alhabantas-mos las fuolhas para ber se tenemos bóbidas, regas las alfaces i ls freijoneiros i a nós, nada! Nun bés las oureilhas caídas de las mies armanas, las sues bides a quedar antressecas, ls sous bobidicos cun cara de maduros!?  


Hai cousas que nun te sei splicar, repundiu-me meio anreibada, meio ambergonhada, d´alhá de la punta mais alta de la rodriga, mesmo no sítio adonde cruza cun outra para se siguráren las dues i nun caíren cun la airaçada. (Habie roubado l campo a un freijoneiro i amarfanhou-lo). L que sei, houbi-lo als tematos eilhi, quando eilhes se queixában que tamien  astanho nun éran capazes de fazer criaçon. Dezie l Nalgatório al Xuxa: Ye un anho stapurado este! Tu bei que you até tengo puolos fuortes capazes de rebentar peinhas, mas cumo puodes ber, nun sou capaç nien de chegar al fondo de las flores. La mie fuorça nun ye maior que la dun peido rastreiro i, an menos de nada las mies flores bíran-se a caras al chano i pronto... Só sou capaç de sigurar uns tematos morrenhosos nas punticas de ls galhos.
Tamien you, respundiu l Xuxa! Tu bés que, anque pequeinho, siempre you questumaba tener ua pedreira de tematos. Mira para mi! Quatro ou cinco, uns tuortos, outros meio secos, outros meio spaixaracados...

Ende tenes! Quando ls tematos nun son capazes d´assigurar ls uobos, que mais nós, pobres bobideiras!, diç-me eilha.

Apuis si las reguei. Juro que yá m´habie dado la gana de le poner las raízes al sol.

Ua airaçada a puxar auga spertou-me de madrugada. Abri la jinela i cheirou-me a tierra molhada. Resfolguei fondo, tal i qual cumo las bobideiras eilhi acerca.
Fui mais aire do que auga, mas, assi i todo, porriba de la rega que habie dado, puode ser que, de maçacucas, ls bobidicos pássen a bóbidas an forma de cuorno, daqueilhas amarelhicas por drento, tan buonas pal caldo de coubes trunchudas cun freijones brancos.

1 comentário:

Teresa Almeida disse...



Que seran estes bobidicos maçacucas, pensei you.Li i gustei de l que screbiste, Delaidica - cumo siempre.
Tamien spertei cula chubeirada que que bieno de madrugada. Que benga outra i depriessa para que ls tematos medren.
Beisicos