27/10/08

La nabalhica




Jorge Carolico tubo la pouca suorte an nacer probe. Ls pais tenien de sou, para alhá dua casica terreira sin las mínimas cundiçones de habitablidade, que repartien d’a meias cun ua pareilha de burros i quatro pitas pedresas, ua hourtica cun poceco que quaijeque nun manaba i staba seco todo l fin de berano.
Jorge, rapazico listo cumo ls alhos, pelo grifo i aburmelhado, cara barrosa cuns oulhicos que parecien dues streilhas i uas oureilhas tipo "Topo Gijo", calçaba todo l'eimbierno uas cholas de palo de figueira que las habie feito tiu Barbeiro, bestie calças de cotin i trazie ua jaqueta rota nua manga, yá bien coçada pul filho de sue madrina, que andaba a studiar para padre.
Corolico era alcunha porque, muitas bezes a la purmanhana, quando çmeirico se achegaba a la puorta de tie Catrina i esta salie a la rue, lhougo le dezie:
- Á Jorgico, yá te zaiuneste?
- Oh! se me díssades un carolico!
De maneira que le pegou moda i ampeçórun a chamá-le Carolico.
Cumo la bida era dura por estes lhados i muita giente se iba pa l Brasil, tamien tiu Jemaria, que yá tenie alhá um primo i le screbie a dezir que la bida le corrie mui bien alhi, cumbidando-lo a fazer cumo el, quijo tamien l pai de Jorge spormantar la suorte. Puso an benda ls sous poucos haberes, aparecírun lhougo antressados i ante fizo buona benda. Porparou-se el i la família para se ir al outro lhado de l mar.
Jorgico, eiducado por sue mai, mui debota i rezadeira, iba siempre a missa i conhecie mui bien aqueilha cuonta de l porfeta Jonas, que habie sido angulhido pula baleia i que se alimantou cun ls fígados deilha durante l tiempo an que stubo drentro de la barriga de la bicha, anté que chegou a la praia i l sacórun dalhá.
Guelherme, um amigo del, un cachico mais spigado porque era de casa farta, tenie ua nabalhica de cabo de meia lhuna que sou padrino le habie dado l die que fazira siete anhos i que era, nesta oucasion, la cousa que Jorge mais querie no mundo. Yá uns dies que l garoto andaba a namorar a Guelherme para ber se le sacaba la nabalha, mas este por nada le la querie dar, anté porque solo el ye que tenie nabalha i isso daba-le un aire superior.
Nas biesperas de la partida, torna Jorge a casa de l amigo para ber se fazien l negócio. Daba-le an troca ua caixica, assi tipo baú an punto pequeinho, que era todo quanto tenie, oufierta que sue tie Marta de la Pruoba le habie feito, quando el i sou pai fúrun a la fiesta de l Naso. Guelherme oulhaba pa la caixica i pa la nabalha,
- Mas i para que quiero you la caixa?
- Ora essa, para muita cousa, puodes poner acá ls çtones quando ls tebires.
- Si mas!...
- Agora la nabalhica a mi puode-me fazer muita falta, nun bés l que le passou a Jonas?! Deiqui pa l Brasil tenemos que passar l mar i ye alhi que anda la baleia.
Mais por remorso de que algo de mal le acuntecisse al amigo do que por buntade de ficar sin la nabalha, fechórun l negócio. Ls uolhos de Jorge, tan brilhantes antes, agora quaijeque almiában de cuntento i alebiado.
Çpedírun-se ls amigos yá al toque de las Trindades, que s'outordie a las cinco de la manhana tenien que star no apeadeiro a agarrar l camboio para Lisboa adonde ls speraba l barco que ls lhebarie al Brasil. I la baleia que aparecisse, que yá iba a ber quien era Jorge Carolico.


1 comentário:

faustino.antao disse...

Amigo Féliç

Cumo you gustei desta cuonta.
Cumo la cuntais i l sentido dado a las cousas que se çcoinhécen.
Spero que Jorge Carolico alhá loinge nun tenga tenido perciso de se çfazer de las sues cousas para bencir ls miedos i star melhor na bida.
Ls mius parabienes por estas guapas cuontas.