“Dius mos dé buonos dies”
Esta ye ua saludaçon que to ls mirandeses i mirandesas
conhécen, feito a la purmanhana i quando se bei, cruza ou ancuontra alguien.
Inda nun stá de todo squecida ou fuora d’uso, oubesse muito
als mais bielhos por fuorça de ls questumes i buns modos, ambora to l mundo
reconheça que stá muito ancolhida i
scassa, yá pouco s’oube la saludaçon culas palabras todas.
Cumoquiera la culpa stá
ne l tiempo que bibimos, todo se fai a priessa, acurtiamos las çtáncias,
poupamos nas palabras, nun balorizamos aqueilho que de mais sagrado hai, cumo
esto de la saludaçon que ye desear buonos dies a alguien. Mesmo sabendo que nun
hai deseio mais baloroso i rico que ye tener un bun die, porque desso benirá
todo.
Mas todo esso ben bien a perpósito dun dito que astanho an cumbersa
cua mie amiga i bezina le oubi. Un dito que you yá staba squecido, hai muito
nun oubie, melhor dezindo, porque nun
bibo na mie tierra, por rezones bárias bou alhá poucas bezes. I cumo diç l pobo
“ l que nun s’oube nien se bei, squece”.
Que ye “botar
ls bintes”
Cumbersabamos nós de muita cousa, cumo siempre l fazemos
quando stou alhá, i nua destas cumbersas, eilha dezie-me …la mie sobrina
quando mercou aqueilha suorte botou ls bintes…
Gusto deste dito, que ye rico, puis quien bota ls bintes
pensa ne l feturo, que ten fuorça, afirmaçon, perpósito, sentido, un
mirar par’alhá de l die d’hoije, lharguesa, salimiento, que fuora de l mirandés,
ou seia ne l pertués you quaije nun sou capaç de l splicar (traduzir).
Tanto que, ye miu questume cumponer ls mius testos cun
retraticos a ampimponar l que digo, i percurei ne ls mius arquibos, nas centenas
i centenas de retratos que tengo para scolher un i nun ancuntrei.
Anton que Dius mos dé buonos dies, para que la gana de ler
seia muita.
Sem comentários:
Enviar um comentário