17/09/16

“Botar ls bintes”



“Dius mos dé buonos dies”


Esta ye ua saludaçon que to ls mirandeses i mirandesas conhécen, feito a la purmanhana i quando se bei, cruza ou ancuontra alguien. 


Inda nun stá de todo squecida ou fuora d’uso, oubesse muito als mais bielhos por fuorça de ls questumes i buns modos, ambora to l mundo reconheça que  stá muito ancolhida i scassa, yá pouco s’oube la saludaçon culas palabras todas.

Cumoquiera la culpa stá ne l tiempo que bibimos, todo se fai a priessa, acurtiamos las çtáncias, poupamos nas palabras, nun balorizamos aqueilho que de mais sagrado hai, cumo esto de la saludaçon que ye desear buonos dies a alguien. Mesmo sabendo que nun hai deseio mais baloroso i rico que ye tener un bun die, porque desso benirá todo.


Mas todo esso ben bien a perpósito dun dito que astanho an cumbersa cua mie amiga i bezina le oubi. Un dito que you yá staba squecido, hai muito nun oubie, melhor dezindo,  porque nun bibo na mie tierra, por rezones bárias bou alhá poucas bezes. I cumo diç l pobo “ l que nun s’oube nien se bei, squece”.


Que ye “botar ls bintes”


Cumbersabamos nós de muita cousa, cumo siempre l fazemos quando stou alhá, i nua destas cumbersas, eilha dezie-me …la mie sobrina quando mercou aqueilha suorte botou ls bintes…


Gusto deste dito, que ye rico, puis quien bota ls bintes pensa ne l feturo, que ten fuorça, afirmaçon, perpósito, sentido, un mirar par’alhá de l die d’hoije, lharguesa, salimiento, que fuora de l mirandés, ou seia ne l pertués you quaije nun sou capaç de l splicar (traduzir).


Tanto que, ye miu questume cumponer ls mius testos cun retraticos a ampimponar l que digo, i percurei ne ls mius arquibos, nas centenas i centenas de retratos que tengo para scolher un i nun ancuntrei.


Anton que Dius mos dé buonos dies, para que la gana de ler seia muita.

Sem comentários: