Talbeç nunca te tenga dito. Talbeç me tebisse squecido de te
dezir por bias de m´ambair, quando miro sien nada ber, quando caminho sien dar
fé de las piedras i solo sperto quando un tropicon nua piedra me deixa l dedo
cun un alçapon abierto. Talbeç nunca te tenga falado an tropicones sequiera, an
piedras, an galatones que angúlhen miedos…
Nien sequiera an fragas nunca te falei. L tiempo ye un
cabalho cumo aire que passa a assoprar, cumo ua scuma que se çfai, cumo un
suonho que se scapa quando la campana toca.
Hoije bou a falar-te de fragas, de fragas dadonde se fazírun
las cantaries de l tranqueiro adonde ancosto la falta d´eiquelíbrio, l chano
adonde refresco ls pies çcalços, l puial adonde spero las buonas horas, l
piedamigo que sigura ls triatos de l´eimaginaçon por falta de palha molida i de
munha, la pila adonde lhabei las monas enquanto la corteilha speraba ls
laregos.
Hoije bou a falar-te de fragas, só de fragas. Uas ferreinhas
de quelor azulada, duras, cun personalidade de malho a bater na reilha; outras
a sfarelá-se, bien mandadas, amerosas, stiraçadas
al lhargo de l caminho que de tanta beç séren beisadas por pies dalgeiros i
batidas por ambernies, se fúran deixando
furar, nacendo neilhas poçanquitas adonde ls paixaricos s´ambóuban a saber de semientes
i l´auga se fai bidro ne l Eimbierno. Outras, daqueilhas que son spintarroxadas
de branco i negro cun punticos a relhuzir, que nun ténen dureç de fierro, nien
brandura de farelos. Ye mais destas últimas que te quiero falar. Uas tan
grandes que me lhémbran papones de nineç, altas, mielgas ou trimielgas, a
zafiar ls garotos buieros i que ls scalones gastos me cumbídan a chubir outra
beç. Las redondas, antre las spigas drobadas, tetas de dunzela deitada cun bestido
amarielho zabetonado. Las resbalinas, se bien calha inda cun marcas de ADN, cachos
de piel de nalgas çfolhadas, calças rachadas que mais se rachórun, restros de
poupelina de bestidos cun trasgones.
Ah, Mas hai ua que me sabe a moras! Moras spremidas nas
poçanquitas que l tiempo le fui fazendo. Bino de moras, buído cun ua pipa de çanteno
roubado a un restrolho, antes de las chúbias de Setembre. I outra, i outra,
outra i mais outra, adonde chubi, dadonde caí, adonde joguei de morada i a las
scundelinas, adonde quedei a ber la selombra a medrar.
Passo, miro-las, eilhas míran para mi, acéinhan-me, fálan
cumigo, cúntan-me stórias, chóran, píden-me que torne…
Tamien las fragas stan a morrer de solidon!...
Sem comentários:
Enviar um comentário