14/05/15

Lisboua, Cachico de l Cielo na Tierra.






 La Maçcara Eibérica passeou-se na baixa lisboeta. De uolhos sbugalhados las personas quedában se a scuitar i mirar todo aqueilhe sonido-quelorido. Ls chocalhos rujan çpindurados de ls quadriles de ls maçcarados. La bestimienta bariada i quelorida nun deixaba a naide andefrente. Habie muitas arremetidas de maçcarados  a sfregáran nas rapazas cul arrolhar sonante i eilhas soltában risadas de cuntentamiento  receloso.


Tubíran folgo ls Gaiteiros de Mogadouro que nun se cansórun de tocar i ls pauliteiros de Miranda a bater palos cula fuorça de fazer parar turistas para sacar retratos. Parabienes a dambas las dues Cámeras Municipales i sous persidentes.


La nuite stube caliente. Nun se cabie na praça de l Rossio, adonde ls Galandun Galundaina cantórun i ancantórun.


Son estes eibentos buonos para possiblitar l ajuntouro de muitos de ls cunterránios a bibir na grande Lisboua. Son las nuossas tierras, las nuossas tradiçones, l que buemos an tiempos de ninos que mos faç star eilhi.


L çfile ampeçaba na Praça de l Municipio de Lisboua. Sabie you que l chocalheiro de mie tierra, Bempuosta, íba partecipar. Andube a buoltas até lo ancuontrar. Acheguei me al cantico i dei de caras cun personas que nun pensaba ancuontrar i fui buono. Dar un abraço ó un beisico a quien coincemos i estar antre ls de la nuossa tierra ye tener un cachico de l cielo na tierra.


Anquanto eilhi stubímos deu para mirar alredror i ber que l mesmo se passaba culs doutras tierras. De l cunceilho de Mogadouro: Tó, cun sou Farandulo; Bruço cul Soldado i Sécia; de l cunceilho de Miranda de l Douro: l Bielho i la Galdrapa de S.Pedro de la Silva. Estes stubíran eilhi a nuosso lhado i deu para perceber l quanto le gustaba estar antre ls sous. Ls Caretos de Podence nun çcansaban cun sues chocaladas, i tamien nuossos amigos i bezinos spanholes que muito animórun l çfile.


Bondada mirar alredror i ber la alegrie na cara de todos. L nuosso cuntentamiento de estar cun muitos que yá nun bíamos hai muito i apuis ancuontrá los eiqui, fuora de la tierra, ye cumo mos calcer al lhume an tiempos d’ambierno a buer ua pinga, quemer ua chouriça i dar dues de cumbersa. Nuossas bidas merecen cachicos assi.



Parabienes als ourganizadores i partipantes.

Lisboua, 10 de maio de 2015

1 comentário:

faustino.antao disse...

Buonos dies

-Gustei muito de ler i ber ls retraticos deste eibento.

-La cultura stá de parabienes, bien háian todos ls que partecipórun

-Stube arredado, sien poder ir, rezones de família.


Un abraço amigo António.
Faustino Antão