20/02/12

Dúbedas i miedos



Diç l pobo, quien nun ls ten

L que son ls mius miedos, nun son papones, nien tan poucos muonstros ambencibles, porque nada hai que nun l seia, assi sendo tamien nun séran estes miedos que cantáran bitória, atamados quaije to ls dies cumo se fusse ua necidade para cuntinar abibir ye l que fou fazendo.

Tengo miedo porque tengo ourgulho de pertencer a este pobo, que recebiu de ls sous antepassados tantos eisemplos dinos, daqueilhes que nun tubírun miedo de termientas, que dórun a conhecer al mundo outros nuobos mundos, que fazírun de l sou conhecimiento ua fuorça para alhebantar bien alto las quelores dua bandeia, trocando conhecimiento i saber conhecido. Daquel pobo que nun perdiu la sue denidade, mesmo bibindo subre l jugo dun regime que durante mais de quarenta anhos cortou las nuobas eideias, amordaçou quien querie falar, prendiu pais i mais que stában na pobreza i querien dar pan als sous filhos, batiu an studantes que nas ounibersidades dezien de sue justícia, metiu nas maçmorras i matou cun balas políticos, scritores, trabalhadores, mineiros i quantos mais que solo tenien para çparar la fuorça de las sues palabras. Porque sou de la geraçon que ne ls anhos cinquenta i sessenta de l seclo datrás tubo que scapar-se por essa Ouropa afuora, lhebando cumigo l arábia de nun poder fazer na mie Pátria aqueilho que puodie fazer nas outras.


Porque hoije bibo, cuido cumo la maiorie de ls pertueses, sien buonas referéncias, dito cun outras palabras, sien certezas, sien balores daqueilhes que ténen l çtino de l Paiç , porque nun me dán probas de que séian capazes nien de que se tenga amor al pobo, que se steia a defender aqueilho que mos fizo Patria.


L miu miedo ye que este pobo eilustre, que nun ten nada cun que s’ambergonhar, benga a perder la dinidade, se deixe anfetar (corrumper), nun beia claro l camino cierto i cumpormeta l feturo. Ye guapo dezir, i dino fazer, que ye neste momientos que tenemos que ser fuortes, acraditar, mirar alantre i spantar ls miedos, porque siempre fumus capazes, porquei agora tener dúbedas, puis ye guapo, mas ua cousa ye dezir-lo outra ye fazer-lo.


Siempre oubi dezir que nun hai cousa melhor que ls buonos eisemplos, i ye dua berdade que nun dubido, se assi ye na família, ne l trabalho tamien l debe ser na sociadade. Puis ye por esso que tengo miedo, porque ls buonos eisemplos na sociadade scássan i de malos tengo (tenemos) ua buona semba deilhes, zde la gobernaçon até la justícia passando puls sociales.
Cumo puode alguien seia trabalhador fabril, de l campo, de la cidade, de l ansino, de las lhetras i las artes, de la salude, antregar-se de coraçon i alma para que l que fai seia purfeito, quando ls senhores de riba pratícan ls piores i mais squemungados malos eisemplos.


Nun stou borrado de miedo, esso yá todos bírun, mas solo nun stá cun miedo quien nun pensa, i nun fizo para que todo fusse melhor i l feturo de ls sous fusse mais cierto.

You sei que nun hai cousa melhor que ne ls momientos malos ser outimista, mas esso tamien nun debe pribar naide de dezir l que le bai andrento.

2 comentários:

leonardo antao disse...

Buonas nuites Faustino,

Antendo l que bós screbistes neste guapo testo “Tengo miedo porque tengo ourgulho de pertencer a este pobo, que recebiu de ls sous antepassados tantos eisemplos dinos, daqueilhes que nun tubírun miedo de termientas,…”.

You yá mui tiempo que mandei (a mi própio) apagar de l miu Dicionário la palabra “miedo”. Tenemos d'anfrentar ls zafios de la crise, d'ir para alhá de l çconhecido i “para que todo seia melhor i l feturo de ls nuossos seia mais cierto”, tenemos d'arriscar i de tener coraige de lhuitar para bencer las deficuldades.

L Paíç eisige muito de nós. Todos ls dies mos apersentan nuobas deficuldades. Se tenemos miedo de las deficuldades, daquilo que ye defrente, anton morremos un pouco a cada nuoba deficuldade.

Un arrochado abraço,
Leonardo

Unknown disse...

Mas cuidas tu Faustino, que ls outros nun gustaríen de un mundo assi?
Solo Faustino Antão!
Mas nun serie melhor dares soluçones yá que naide sabe nada.
Querer ye ua cousa, mas hai que ber cumo i se ye possible.