07/05/21

Cuonta de l lhibro "Cuontas Bielhas Sien Mofo" publicado an 2019


APARBONAR, NUN HABIE OUTRO REMÉDIO

Píca-las cul’aguelhada nun t’ampates, que la cousa stá a quedar feia! 

Manuel Einácio, agarrado al canhamano i scarranchado ne l trilho antendie bien l que cunsumie sue tie, que de bardeiro na mano iba ajuntando las spigas i pencas que se spargíen nas bordas de la parba.

Las baquitas puxando pul cambiço andában pasmantes cumo almas sien reponsos, se nun fússen picadas ende quedarien paradas i alhenas a todo aquel remolino de buoltas i rebolhiço de las pessonas.

Aquel mesmo cielo que siempre les trazie spráncia, remuniaba agora la sue zgrácia más delgeiro que las buoltas de la junta. L die quando naciu nada tenie de çfrente de todos ls outros, l sol spertou campante i sien sfregar ls uolhos botou-se a chubir la lhadeira de la manhana, nun lhebou muito tiempo i scarranchou-se anriba de las prainas eiras de las Medianas. De l oupor de la nuite naide dou por el, staba agora todo storricado i seco. Pul rechino de l die, ampeçórun a formar-se nubres negras cumo manta de farrapos, uas apuis outras cumo castielhos tomórun aquel scampado, amouchórun l sol.

Esta natureza de tiempo, traçaba l çtino de todo l mundo. Eilhes querien acabar de trilhar i habien-se perpuosto, s’acauso benisse un airico inda hoije lhimpar.

Mas l melhor série aparbonar, l rugido de ls truonos inda nun s’oubie mas ls riscos marcados puls relhampos subre l negro de las nubres yá deixában bien claro quien iba a mandar l restro de la trilha. La calor atafanhaba ls pulmones, la munha alhebantada pulas biendas i l barrer de ls bardeiros anubraba ls uolhos de ls homes i mulhieres que cun ganas de lhebar delantreira medien l pouco tiempo que los apartaba de la chegada de la truniada. Sien tiempo sequiera para lhimpar l sudor i amolecer la scura de las gorjas, batalhában para bencir, cua determinaçon de lhebar la melhor contra aquel mostro malino. Habiesse mantenido seco i agora botaba las purmeiras pingas d’auga seinhas de benir a ser un de ls mais molhados.

Maldita suorte la nuossa, praguejaba Marie Ducéu, ne ls antre[1]tiempos de ls pedidos que fazie a Santa Barbela q’atamasse ou lhebasse aqueilha termienta para bien loinge deiqui. Aparbonar i calcar bien ls parbones, era agora la sola spráncia deilhes para que la fuorça de la mundiada nun lhebasse l fruito dun anho de canseira.

To la giente sabie que quando bénen puxadas a aire i carregadas d’auga, çpéijan cun rábia. La pouca suorte podie benir nessa tarde. Nun hai nada q’atáme sue fuorça quando tocadas a pulborinos. Rogos, rezas, nobenas, pedidos, pormessas i repenicar de campanas son buonos mas la certeza de tener fuorça de las zbiar un nunca ten.

Cula chegada de la nuite, la termienta çpeijou l’auga que quijo, por ende se quedou sien dar muostra de outras eiras querer besitar, mas tamien Manuel Einácio i Marie Ducéu nun le fazírun la buntade i dende nun arredórun pie. Eilhi quedórun d’atalaia la nuite anteira, bien acerca als parbones, biendas, çachos i bardeiros prontos pa guiar l’auga pa las augueiras.

Soutordie l sol, bieno, claro, caliente i reinante, cumo quien quier fazer las pazes i çculpar-se daqueilho que nun tenie culpa i de todos.

Assi dando más ua beç l melhor que tenie para secar las eiras, i eilhes zaparbonar, acabar la trilhar i lhimpar.

Quien sabe se l’auga que nas eiras fizo tanto mal, pa la sembra de la nabina iba a fazer bien!


 

Sem comentários: