10/09/15

BLOGUEIROS DE L PRAINO – VIII ANCUONTRO




(Testo salido na Fuolha Mirandesa - Jornal Nordeste - 8 de Setembre 2013)

 

Bint’i dous d’Agosto, l sol acalcie i las nubres de l Praino nun s’astrebían a ancobri lo. Speciosa, pobico pequeinho mas guapo. Puode l nome andicar esso mesmo - Speciosa-Preciosa an pertués, puonto de ancuontro de ls Blogueiros astanho, arrimado a l’eigreija.
Fizo se tiempo i ls blogueiros íban se achegando, mais parece ua família grande. L mais nobico de ls blogueiros inda nun ten dous anhos i chama-se Martín, bieno de Leon cun sous pais, Teresa i Ricardo. Ne l anho de 2013, VI Ancuontro que se fizo an Bempuosta,  andubo na barriga de sue mai.
La mardoma ourganizadora astanho, Delaide Monteiro, recebiu mos de braços abiertos i risa lharga. Anquanto la família blogueira s’ajuntaba, ls speciosanos blogueiros, Teresa Meirinhos i sou home, Acácio, scancarórun las puortas de sue casa para l cafezico de la purmanhana i mais algue cousa.
Demos ua buoltica al redror de l’aldé, scuitando splicaçones de la mardoma. Tubímos tiempo de poesie; bimos funtanairos i casas que tubírun la sue amportáncia pa l’aldé.  Apuis desta purmeira buolta, caminamos para andrento de la pequeinha mas guapa i bien cunserbada eigreija. Eiqui assitimos al momiento mais eimotibo i eimocionante deste ancuontro: Dinis Meirinhos persenteou mos cun dues modas tocadas cula sue guitarra; la música antronhou se bien andrento de cada un, a mi fizo me quedar cun piel de pita, eimocionou me, mas nun solo a mi, la mardoma mais parecie ua Madalena.

Mais ua buolta a la Speciosa, guapo l lhugar cun sues cruzes, fuontes i un, bien grande, algo gasto, mas inda cunserbado i para uso, l famoso citote ó pixo, cumo Amadeu Ferreira lo habie çcrebido: 

“…Éran mui defrentes las formas an que aparecien estes citotes / pixos, uas bezes gigantes outras bezes mais pequeinhos. Inda mos quedórun dalguns pula Tierra de Miranda (…) Este de la Speciosa ye l único que nun aparece nun cuntesto sagrado, talbeç porque tenga sido sacado de l sítio oureginal, puis todos ls outros aparécen nun cuntesto sagrado inda hoije associados a capielhas.
Essa piedra ye un tesouro que nun se puode perder ou scachar, puis nun parece haber peligro de alguien la lhebar a las cuostas. Faç parte de l nuosso passado i de la nuossa houmanidade.(…)”

Paraige final, cruç Delaide, batismo d’Amadeu Ferreira. La buolta findaba i la purmanhana tamien, tiempo de almuorço inda nó, mas ganas dun mordico si. La guapa casa de la mardoma de par an par s’abriu i ende l persunto pormetido i nun solo: pan, bino, melon, bolhos i cada un se serbiu de l que quijo i cumo quijo, bien haiades Delaide.
Seguimos apuis pa l Naso adonde mos fui serbido un farto i buono almuorço que se passou cun muita cumbersa, retratos i risada. L persidente de la Cámara de Miranda, cumo participante blogueiro, todos ls anhos fai parte de la quadrilha, saludou todos ls partecipantes, an special nuossos amigos spanholes que todos ls anhos stan persentes i tamien la bereadora de la cultura i turismo de la Cámara de Mogadouro, Virginia Vieira que a títalo particular mos persentiou cula sue perséncia.

L purmeiro ancuontro de blogueiros fizo se an 2008, ne l Naso cula perséncia de nuosso saudoso i amigo Amadeu Ferreira, you nun partecipei, mas andicórun me l carbalho adonde l ancuontro se fizo i a merenda se quemiu. Quedei me un pouquito a sue selombra i ende sorbi l aire que passaba i senti la risada i l sonido de sues fuolhas a saludar mos. La tue perséncia stará siempre antre nós.

Apuis de l’almuorço, na casa de l Naso, l porsor i ambestigador, Ricardo Chão Prieto, de Lhion, Spanha, de la Associaçon Cultural Leonesa Faceira, falou subre pendones (ua spécie de standartes religiosos ó de çfiles militares tenendo la sue ourige ne ls ampeços de l séc. XVI/XVII) cul títalo “Pendones de la nuossa tierra”. Lhembra se que l atrasado die onze de Júlio se fizo i pula purmeira beç un çfile destes Pendones na cidade de Miranda de l Douro.
Apuis Alcides Meirinhos falou mos de Carriles/Cruzes i Ancruzelhadas i fizo stória cul carril i camino caminado até al die d’hoije dezindo: “eiqui se crúzan caminos i personas i eiqui nós stamos i todo ampeçou hai siete anhos, cun uns binte tunticos, ambaixo de l carbalho i para que l carbalho nun se seque tenemos que lo bir a regar pul menos de siete an siete anhos.”

Mui atento stubo Pedro Gómez Turiel de la Associaçon zamorana Furmiento que stá a ambestigar l mesmo camino de la parte alistana i quedórun pormessas de trabalho a mais manos.

Ua bejita a l’eigreija de la Senhora de l Naso i sue stória: un mouro, un cristano cun milagres i pormessas de nuobo ajuntouro  pa l anho na cidade de Miranda de l Douro.

António Cangueiro

2 comentários:

faustino.antao disse...

Buonas tardes António

Yá tenie lido la crónica ne l J N "Fuolha Mirandesa" mas ende nun puodo comentar, eiqui si.
Eicelente çcriçon, cumo ne ls redadeiros anhos nun habie bisto, tamien sabie que las gientes de la Speciosa sabien receber bien an special las ourganizadoras. Puis tengo muitas relaçones i afenidades cun essa tierra i sues gientes.
Ye siempre buono saber questes eibentos ténen éisito, puis quien gusta i ama l mirandés, i nestes la fala i cultura ye la sue parte fuorte, solo puode quedar feliç.
Cumo quedaria feliç l pioneiro, aqueil que ls bie cumo fuontes onde inda ha de manar por muito tiempo la cultura renobada.
Un abraço a to l mundo que alhá stubo, porque por pena mie nunca fui possible ser un blogueiro, talbeç un die, quien sabe!?.
Parabienes, pul testo, pula sue culidade i çcriçon.

Un abraço
FAntão

ACangueiro disse...

Faustino,

Bien haiades, puis la antencion ye que nien alhá nun puodo star tenga algue anformacion cumo l ancuontro se passou.

Abraço,

ac