16/10/14

L cochino spúrio



  Siempre,  mas mesmo siempre, çque me lhembro que gustei de Caçareilhos, dessa tierra que fai marras cula mie, nun sei bien splicar se era pulas buonas castanhas que tenie alhá para Bincosa, se era por causo de la feira mensal que se fazie nas eiras a l’antrada, s’era por causo de las gientes que ancuntraba de buieiros alhá pulas Spadanhas, debie ser por todo esto que siempre stimei las personas d’alhá, i digo isto nun por fabor, digo-lo porque l sinto, porque ye berdade.
 I se dúbedas habisse fúran tiradas quando sali pa la marina, i apuis fuora deilha, agarrei alhá amigos, camaradas que nunca mais me salírun de l coraçon, al punto de inda hoije tengo amigos que me trátan por “armano”, mirai nun ye para todos.
  Até quando stou an Zenízio, l mais de las bezes boto-me a caras a Caçareilhos i nun me dá para ir para Malhadas, mesmo que tenga muita afeiçon porque miu abó de las calças era dessa tierra. Ye daqueilhas cousas que nun ten splicaçon, até sinto duolo de Caçareilhos nun ser de Miranda mas si de Bumioso, ye cumo se me faltasse un braço.
  Hoije yá bielho, cuido que esta fuorte amizade que me lhiga a tanta giente, quier stéian a bibir alhá ou fuora, ben de la partilha que sempre fiç, siempre tube bun trato, trato abierto culs amigos, i esso mius caros amigos quando assi ye dá sempre bun fruito, quier nós fagamos la sementeira antre scuobas, carbalheiras ou fraguedos.
  I nisto de partilha ou sien eilha ten siempre cousas guapas i antressantes, se nó mirai.
  Cuntórun-me que nessa tierra habie un tiu que nun gustaba de partelhar nada, fusse nas trilhas bandimas ou matáncias de ls cochinos, nun era mala rés, mas nun gustaba porque çcunfiaba que quedaba siempre a perder, que alguien quedaba cul que era del, nun era de l sou feitiu.
  Anton quando chegou la hora de la matáncia de l cochinico, cochinico cumo quien diç era tan taludo cumo un bui xarolés, bien bien cumo un bui xarolés nun era mas si cumo un bezerro, pronto era un cebado taludos cumo ls outros i agarrou nua cordica i fui a caras a la corteilha, l buono de l cebado nun bendo l caldeiro de la bianda i de cuorda na mano, stando l boqueiro abierto ó patas para que bos quiero, botou-se pulas rues que nien un perdido, peçque la fala de la muorte le habie zanzinado nas oureilhas.
  L buono de l dunho stafadico bien corrie mas nada, nun era capaç de l traier de buolta muito menos botar cuorda nas patas. Ls sous bezinos nun fúrun capazes de quedar andefrentes a estas andanças, cumo quien diç, fazírun l cerco i alhá dórun uas upas i l buono de cebado de cordica nas arganelas alhá bai pa l talho.
  L çtino para que l animal staba traçado cumpriesse, ua facada i bien debrebe las tripas habien de ser lhabadas na ribeira de las Funtácias para botielhos, chouriços i chabianos. Cousa que sou dunho querie i deseaba, nun cuntaba era que l dito animal fusse tan spúrio na hora de finados.
  Assi sendo sou dunho mal dou ls redadeiros grunhidos, las últimas i porque outra cousa nun sabie, alhá fui botando falas, “pronto agora yá podeis ir a la buossa bida que you acá m’amanho”. Este tiu inda era daqueilhes que falában la mie fala, si porque hai muita giente que nun sabe, mas esta tierra tamien fui tierra adonde se falou l mirandés, cun algun sfuorço se calha inda ancuntramos quien l fala hoije.
 Suorte la sue, porque matáncias de cochinos nesse die nun faltában, pouca pa l cebado.





Sem comentários: