11/10/09

Marie






…las mesmas faias ne l Penedo Amarielho. Talbeç stéian mais amarielhas por tener medrado l mofo ne ls eimbiernos, çque se scapou d'alhá.
Chama-se Marie, cumo tantas outras daqueilha giraçon an que nun ser Marie qualquiera cousa, era ralo.
Las mesmas rues, la Praça cun chano çfrente. Pisa-se melhor, mas sien saber porquei sentiu soudades de ls paralelos de la Praça, adonde le quedórun tantas bezes ls tacones de ls çapatos.
L mesmo jardin, las arbles mais altas i cun tuoro mais bielho, cumo eilha.
Rebobinou l filme i biu-se cun fato de calças i xambre branco, cun flores brancas na cabeça, ramo de laranjeira nas manos, seinha de bergindade.
Noiba cun calças si, que era perciso rebolucionar ls questumes ampedernidos; i bien lhargas cumo ditaba la moda an tiempos de reboluçon.
Nunca habie sido capaç de fazer isso antes, ser rebolucionária, tal era la represson cun que siempre bibiu. Essa cousa de se alborotar contra las mentes atrasadas anque nun le faltasse la gana, nunca fui capaç. Siempre tubo las alas cortadas rentes…
Cuntinou a mirar, atenta a to ls pormenores.
Faltaba-le muita cousa, nó a la cidade, mas a eilha.
Al menos se ls pais, que se fúrun ls dous no mesmo anho, nun se tubíssen scapado deiqui, eiqui tenerie que benir al menos a poner ua flor, de quando an beç.
Quedórun-le solo las eimages, cumo que an speilhos de cristal a camináren para casa, pa la casa que yá nun ten.
Bibe cun la bide sticada anté mais nó, zde eiqui, anté adonde bibe.

Chubiu a las murailhas i caminou por eilhas.
Reconheciu las piedras d'adónde caiu scaleiras abaixo, aqueilhas a la antrada de la cidade.
Mirou l dous i biu-lo a la pormeira. L carreiron para caminar que la cumbida a un passeio mas que nun ten tiempo.
A dreitos al Fresno yá nun hai ls cantacucos. Eironie de l çtino, ls cucos tubírun que scapar, eilhes que tíran l nial a to ls paixaricos. Hai homes mais fuortes que la stória de ls cucos.

Sentou-se nua splanadica, acerquita dadonde bibie. Staba feliç, nostálgica al mesmo tiempo.
Pediu un cacho de bolha doce, un cacho al drobo. Pediu tamien un café. Anterrou ls dientes cun raiba, daqueilha raiba que sentiu acontra eilha, por tan pouco tener benido al sou nial.
Que se amólen ls diabetes, que se amole la balança, que se amole todo. Comiu cumo se yá sentisse fame de dies.
Que s´amole todo, falou an boç alta, stou-me a lixar para todo.
Comiu até la derradeira forfalha daqueilha bolha, tan mirandesa cumo eilha.
Sorbiu l café… i eilhi quedou a mirá-se a jogar l ringue apuis de almuorço, a la bolada quando nebaba…

Quedou a sonhar i a rebelar retratos.


Dedicada a Marie de Lurdes, screbida yá hai uns anhos


6 comentários:

AF disse...

"Comiu até la derradeira forfalha daqueilha bolha, tan mirandesa cumo eilha" i apuis... screbiu ua cuonta tan mirandesa cumo dambas a dues.

bs.
A:

Adelaide Monteiro disse...

Basiada nua amiga mirandesa.

Abelhon disse...

Buonas tardes

Hai cordones de l ambligo que por más que estíquen naide ls stronca, cume l de Marie.

Un chi

Adelaide Monteiro disse...

Las bides son eilásticos fuortes, quando nós queremos.
Un chi para ti tamien

Félç disse...

Guapo testo, fiç-me arrecular no tiempo, naquel tiempo en que chubie e abeixaba pu las eras que habie datrás na muralha alhá pa l pie de l celheiro bielho, (agora yá nin l nuobo), aquel tiempo en que jogabamos a l pion i teniemos um solo pa las nicas aquel que quando perdiemos, l dabamos pa la zgracia, antalhaban-lo nas frinchas de la muralha e a chuçadas a el l´'antriçaban tanto que nun eramos capazes de l sacar.
Bien haija por me fazer bolber a garotico... pena que fui solo nun assopro!

beijico
Félç

adeusdado disse...

Olá Adelaide
Ye mui guapo l tou testo. Qualquira Mirandés se bei nel. Hai momientos que balen ua bida. La tue Marie bibiu un desses.
Bjos
Válter