15/10/09

L camino andado



L home iba solico. Yá fazira tantas bezes aquel camino, que quaije l podie fazer de uolhos cerrados. Mas hoije nun sabie bien porquei, santi-se assi meio çcunfortable. Santou-se a la beirica de l camino, anrriba dua speçe de fincon mais baixo.
Por el, l Mundo podie acabar hoije ou anton naquel die.
Çque la sue Mariana se çpediu até hoije nunca mais ancuntrou paç. Mas todo tenie a ber cun la besita que fazira a un bielho amigo, que se quedara çquecido nun lhugar para bielhos. Bieno deili çfeito. Anton l home, habituadico a tener la sue lhiberdade, bie-se agora antre aqueilhas paredes, cun quien, se assi quejira, podie zabafar, porque las pessonas hai muito que nun l oubien.
Eili, curbado, cumo se l cuorpo le pesasse cien quilos, passában-le muitas cousas pula cabeça, que el até nun se recoinci naqueilhes pensamientos.
Nun sfergante alhebantou-se i dixo par'el!... Bou-me a tocar la bida palantre. Chegou a casa, mirou pa l roupeiro adonde tenie las melhores roupas, i toca a poné-las eili a jeito. Iba outra beç a botar l fato i gorbata cumo el aquestumaba fazer als deimingos. Bá!... l'eidade nun cunta inda porriba nun tenie mal ningun, porque nun habie d´ir al bailhe, cumo fazie cula sue Mariana.

Válter Deusdado

2 comentários:

"Scacição" disse...

Guapo este testo!Gustei de ler l çfecho:)Assi stá bien!

Antonho Carrasqueiras disse...

Guapo, l testico.
Gustei muito.
béngan dende mais

Un abraço
ACarrasqueiras