Botar pragas,
carbalhadas, asneiras de la boca para fuora era i inda ye feio a quienquiera,
seia home ou mulhier, bielho ou nuobo, rico ou probe.
Quando bemos alguien botar pragas, fazemos lhougo l’associaçon a giente mal
purparada, de scassa eiducaçon i pouca cultura, brutote de trato rudo, criado
sien pai i sien mai.
Se l fazir an
pie de ninos, ninas, rapazas ou mulhieres inda quedaba más feio.
La mie eiducaçon fui nun tiempo anque era proibido a un garoto praguejar, se l fazisse
bie lhougo ua mano alhebantada, cumo se fusse ua spada par’atalhar ls
palabrones q’inda benien a camino.
…garoto nun t’astribas a dezir pragas que you sfrego-te la lhéngua cun
binagre...
Mas l cierto era que botá-las to l mundo l fazie, i que bien se fazie, era toda
ua prática bien cultibada, palabrones sanos i scorreitos que quien oubie nun
quedaba cun dúbedas, ou seia, éran dezidos por anteiro i adreito
Hoije cada beç antendo más l berdadeiro segneficado i rezon porque dantes se
praguejaba tanto.
Éran modos bien própios de quien tenie cargas para çpejar.
- I pongo-me a pensar, anton un home ou mulhier andaba to l die agarrado a un arado ou charrua, çadon ou çada, biendo ou bienda i la bida nun passaba de la cepa tuorta!
Aforraba i la farina nun chegaba anté la nuoba trilha, bendie uas dúzias d’uobos, batatas, frajones i cebolhas a las ties de la Terronha, cousas que tiraba de la boca de ls filhos i nun chegaba pa ls cadernicos de la scuola!
I tenie que calhar la boca bien calhada, porque se falaba, zabafa, quementaba, ls bufos inda denunciában a la “Pide” acusando q’era de ls contra.
Q’era contra l
regime i esses nun éran tolerados, éran lhebados i malhados que nien fierro friu
para reilhas d’arado na forja de la frauga.
Cumo se nun bundássen todas estas afrontas, inda na maldita Guerra Cebil de
Spanha nun habien calhado de beç las scopetas, las cuontas que benien d’alhá
nun éran lhonas, éran berdadeiras, éran muitas i feias, armanicas a las de
quien mandaba an Lisboua.
Assi quienquiera queda cheno que nien un boto, só sobrando un modo de tratar
las cousas praguejar, praguejar, praguejar i dar uns balientes cuntapies ne ls
calhaus que s’ancuntrában delantre ne ls caminos i nas aradas, mesmo sabendo q’éran
çtinados al culo doutros.
Fazie bien a l’alma i al sprito, perbenie las úrselas i las bistas quedában
lhimpas, nun sei s’esso era científico, l que sei ye que queda barato, i que
you dantes nun gustaba d’oubir mas agora cumprendo.
Agora, çpuis de
l que beio to ls dies acunseilho a fazer este tratamento, de perferéncia quando
se stá solico i se fur nun scampado melhor.
Ye feio, mas que Dius mos perdone.
Faustino Antão
Nota : Cuonta tamien publicada na Fuolha Mirandesa ne l Jornal Noresde, l spácio reserbado a to l mundo que quejir screbir i publicar segundo las reglas de la Cumbencon Outrográfica de la Lhéngua Mirandesa.
Sem comentários:
Enviar um comentário