You nun sei s’era
pecado
La casa adonde me criei cun dous armanos i ua armana, la casa de
mius pais era probe, ou seia teniemos uas suortes, poucas, uas lhatas, ua
cortinica, huortas, dues baquitas ua burra i un ganado.
Esse si era baliente, andaba siempre farto i era esse l que se
podie dezir que matou siempre la fame a la família.
Cunfirmando l que siempre la sabedorie popular dixo: casa que
ten canhona i croua nun anda a pedir.
L ganado stercaba las tierras, daba lhana, bendiemos cordeiros,
bazias i machorras.
Mas castanheiros nun teniemos, melhor dezindo, teniemos dous, que
dában uns pelhiços cuas castanhicas funecras, que ye l mesmo que dezir que
deilhes nun apanhábamos castanhas.
Se las queriemos quemer teniemos que las apanhar ne ls castanheiros
de ls outros, de las casas ricas.
Assi sendo ne l tiempo deilhas, quando durante las nuites fazie airaçadas
i ls pelhiços las pingában, alhá íbamos nós bien cedico, inda pul scuro de la
nuite por adonde habie castanheiros i quando l clareio de l die las deixaba
ber, apanhabamos uas cerronadas deilhas.
I manhana a manhana alhá íbamos ponendo nua cesta de brime an casa.
Nas nuites d’ambierno al serano, çpuis de la cena, nas lhares de l
chupon subre l braseiro ou c’uas scobas, miu pai ponie l assador i uas ambuças de
castanhas.
Assadas çtribuie por todos, esses belhós de las castanhas apanhadas
a las scundidas, roubadas, rapinadas de castanheiros alhenos nas manhanas fries
i húmadas, fazie l regalo de la família.
Nun tiempo de caldo, patatas, pan i chica, an que l que se chama
agora “sobre mesa” – que ye la fruita ou ls doces – ls bilhós fazien la beç.
Cousa más gustosa nun habie, sabien tan bien
que quando éran muitos inda ls guardábamos para quemer soutrodie quando mos
alhebantabamos de la cama.
S’era pecado nun l sei, cuido que nun era, ls ricos, ls duonhos de
ls castanheiros ralas éran las bezes que dában por eilha, puis tenien muitas, l
cura i cunfessor nunca me castigou.
Quien nun cometie pecados destes?
Faustino Antão
1 comentário:
Faustino, tu sabes escrever, hein,
cara.
Um abraço pra você e, estou seguindo
o seu blog, tá?
Enviar um comentário