15/06/19

Las purmeiras lheituras de lhibros






Fui na lheitura dua crónica de l scritor José Mário Leite ne l spáncio “Opinião” JN, aonde mos lhembra q’astanho ne l dia bint’i nuobo de Márcio fai ciento i cinquenta anhos que naciu l filantropo Calouste Sarkis Gulbenkian. 

I esta lheitura fui cumo ua squilica que spertou las mies lhembráncias, puxou pa l de riba toda ua bibéncia ne l que fui la mie bida de rapaç, quanto a lheituras. Mas antes de cuntinar, deixai que bos diga, you screbi sou nome por anteiro, cumpleto, porque merece ser coincido, que para mi durante muitos anhos solo sabie que las carrinhas que benien pulas andés i an Zenízio parában ne l terreiro de la Capielha de Santa Cruç éran de la biblioteca Gulbenkian.

Todo acunteciu puls anhos cinquenta, sessenta de l seclo datrás, un tiempo bien defrente de l que ye hoije an questones de lhibros, rebistas, jornales i la lheitura deilhes. An mie casa nun ls habie i la scuola purmaria habie feito l sou papel, habie-me ansinado a ajuntar las lhetras i a coincer las palabras. Fúrun, de cierto modo – por l ansentibo i bagar tamien nun era muito – ls lhibros que podie alhebantar na carrinha, lhebar anté ls ler, cula respunsablidade de çpuis ls antreguar, que sustituírun la falta de lhiteratura.

Cun eilhes, puodo dezir-bos, fiç ls bolos mais altos q’un rapaç puode fazer cula mie eidade, las biaiges mais guapas, eimaginei abinturas, coinci cuntinentes, cidades, bilas i aldés, lhebórun-me anté aonde miu eimaginairo puodie chegar. Alhargórun i abrírun muitas jinelas q’anté ende you cuidaba que nun eisistien. I quien sabe se fui grácias a eilhes q’agarrei l gusto de ler i screbir que tengo.
I todo por bias de l porjeto de bibliotecas subre ruodras “eitenerantes” dessa Fundaçon. 

Ye berdade que nun acuntraba alhá lhibros screbidos an mirandés, nesse tiempo pul que sei hoije ls scritos nesta lhéngua inda éran scassos, mas yá alguns eilustres studiosos fazien ambestigaçon. 

Tamien ye perciso dezir que l regime que mandaba, gobernaba, nunca deixarie fazer dibulgaçon, puis só querie l pertués cumo lhéngua oufecial na Nacion.

Hoije, porque l mundo de ls lhibros i lheitura deilhes stá bien defrente, yá tenemos cundiçones de ls ler an qualquiera lhado, assi cumo cada beç mais nas dues lhénguas ouficiales de pertual, pertúes i mirandés.
Faustino Antão

Nota: Cuonta que fui publicada ne l Jornal Nordeste

Sem comentários: