02/03/11

L balioso tiempo de ls maduros



Cuntei mius anhos i çcubri que tenerei (quaije) menos tiempo para bibir deiqui palantre do que yá bibi até agora.
Tenerei muito mais passado que feturo.
Sinto-me cumo aquel nino que recebiu ua bacie de cereijas.
Las purmeiras, el quemiu-las quaije sien se dar de cuonta mas, al ber que fáltan poucas, ruobe la carunha.
Yá nun tengo tiempo para aturar mediocridades.
Nun quiero star an reuniones adonde çfílan egos anflamados.
Anquieto-me cun ambejosos todo fazendo por çtruir quien admíran, antolhados de sous campos, talentos i suorte.
Yá nun tengo tiempo para cumbersas anterminables, para çcutir assuntos einúteles subre bidas alhenas que nin fázen parte de la mie.
Yá nun tengo tiempo para admenistrar melindres de pessonas, qu'anque de l'eidade abançada, son eimaturos.
Nun quiero fazer acareaçon de zafetos que renhírun pul majestoso cargo de secretairo-giral de l coral.
'Las pessonas nun çcúten cuntenidos, solo ls rótulos'.
L miu tiempo quedou scasso para çcutir rótulos, quiero l'eisséncia, mie alma ten priessa...
Sin muitas cereijas na bacie, quiero bibir al lhado de giente houmana, mui houmana; que sabe rir de sous tropieços, nun se ancanta cun triunfos, nun se cunsidra eileita antes de l'hora, nun fuge de sue mortalidade.
Caminar acerca de cousas i pessonas de berdade.
L'eissencial faç la bida baler la pena.
I para mi, basta l'eissencial!

Mário de Andrade (1893-1945) - "L balioso tiempo de ls maduros"




(Em Português)



O valioso tempo dos maduros

“Contei meus anos e descobri que terei (quase) menos tempo para viver daqui para a frente do que já vivi até agora.
Terei muito mais passado do que futuro.
Sinto-me como aquele menino que recebeu uma bacia de cerejas.
As primeiras, ele comeu displicente mas, percebendo que faltam poucas, rói o caroço.
Já não tenho tempo para lidar com mediocridades.
Não quero estar em reuniões onde desfilam egos inflamados.
Inquieto-me com invejosos tentando destruir quem eles admiram, cobiçando seus lugares, talentos e sorte.
Já não tenho tempo para conversas intermináveis, para discutir assuntos inúteis sobre vidas alheias que nem fazem parte da minha.
Já não tenho tempo para administrar melindres de pessoas, que apesar da idade cronológica, são imaturos.
Detesto fazer acareação de desafectos que brigaram pelo majestoso cargo de secretário-geral do coral.
'As pessoas não debatem conteúdos, apenas os rótulos'.
Meu tempo tornou-se escasso para debater rótulos, quero a essência, minha alma tem pressa...
Sem muitas cerejas na bacia, quero viver ao lado de gente humana, muito humana; que sabe rir de seus tropeços, não se encanta com triunfos, não se considera eleita antes da hora, não foge de sua mortalidade.
Caminhar perto de coisas e pessoas de verdade.
O essencial faz a vida valer a pena.
E para mim, basta o essencial!

Mário de Andrade (1893-1945) - "O valioso tempo dos maduros"




5 comentários:

Ana disse...

Buonas nuites, leonardo,

Esse testo, si, bal la pena ser lido i debe até de ser eilogiado. L outor dá-mos grandes liçones de bida que ye ampossible nun aceitar. Quien mos dera que todos fússen assi: bien pensados i perfundos. Testos que ajúdan a bibir.

leonardo antao disse...
Este comentário foi removido pelo autor.
leonardo antao disse...

Buonas nuites Ana,

Tamien pensei cumo bós “l'outor dá-mos grandes liçones de bida que ye ampossible nun aceitar”.

Quando l li este testo pareciu-me qu'ounie l passado cul feturo i, cumo bós screbistes, staba “bien pensado, perfundo i que mos ajúdaba a bibir”.

Mas que quede claro, la mie antençon nun fui dar liçones a naide. Ua de las mies filosofies de bida ye nunca dar liçones a naide “ls mius amigos nun percisan de las mies liçones, i se percisassan, penso que nun acraditában neilhas”.

Amportante para mi ye l “respeito pulas oupeniones de ls outros”, sin çtinçon d'amigos i einemigos.

Grato pul buosso comentairo Ana,
Un abraço,
Leonardo

AF disse...

L testo ye mui subjetibo Leonardo. I esso nun ye ua crítica, mas ye del mesmo que l outor stá a falar.
L que ye l eissencial? L que son mediocridades?
Possiblemente solo Mário Andrade l poderie dezir, puis stá a falar del mesmo. Conhecendo you la obra desse outor, dubido que l eissencial para el i para mi fúran la mesma cousa. I nun ben dende mal al mundo.
Até quanto al que ye eissencial para cada un somos defrentes.

Un abraço
Amadeu

leonardo antao disse...

Buonas nuites Amadeu:

Nestes radadeiros cinco dies stube na Charneca, adonde nun tengo cumputador, pul que solo agora li l tou antressante comentairo.

Tenes muita rezon, “l testo ye mui subjetibo…” L'eissencial para Mário Andrade i para mi nun son la mesma cousa.

L que será eissencial para todos nós, que somos defrentes? Eiqui bai ua mui brebe repuosta al que you acho eissencial i al que son mediocridades, porque sei que “ls mius amigos, cumo tu, nun percisan de las minhas splicaçones i ls mius enimigos nó acraditan neilhas”.

L qu'acho eissencial “ye squecermo-mos de nós mesmos, para preocuparmos culs outros, i acuparmos de ls outros, nua doaçon cuntinada” para melhorie de l bien-quemun, i para melhorar l bien-star i la culidade de bida de la sociadade, an giral. Por eisemplo, cuntribuirmos pa la custruçon dua nuoba stória mirandesa, marcada pula fraternidade, pul amor a la lhéngua, als questumes i a las tradiçones de ls mirandeses.

L que son mediocridades ye la falta de justícia salarial antre políticos i patrones que nun pagan l salairo justo la quien trabalha, assi cumo antre ouperairos mandriolones, que recíben l'ourdenado sin trabalhar.

Aprobeito para t'agradeçer, Amadeu, este antressante comentairo.

Un abraço
Leonardo.