19/10/09

L uoco

A las bezes forma-se un uoco que cun nada sou capaç de l acupar.
Bou a caminar a ber se acho fuolhas burmeilhas i amarielhas para atamar l uoco, mas nó, l uoco anteima an quedar.
Spormento doces, porbo pan lebe, mesmo daquel que se fazie a ruoda de l lhume, mas nada chega alhá; mantén la raiç cumo se fura grama.
Pensaba you que l aire fuorte i cisqueiro de l praino fazerie çfrença de presson cun l uoco, l aire antrarie i assí l peito quedarie cheno. L aire nun entra, anda a buoltas a remulinar mas nun quier nada cun l miu uoco. Anteima an fazer cair las fuolhas que se buolben castanhas no chano i bai-las stribando nas brigadas.
Bóto-me a correr mas nun las acaço, pesan-me las piernas. Manginaba you que este uoco me tornarie mais lebe mas não, prende-me al chano i torna-me defícel l caminar cumo se tebisse uas apeias atadas de ua pierna a la outra i bien pequeinhas. Passicos curtos, cuorpo pesado.
Sien que me deia de cuonta l uoco scápa, acagatado i lhieba cun el las apeias, las fuolhas secas.
Hai dies que gosto de fuolhas secas, a remulinar nos caminos. Hoije não! Porquei haberá fuolhas secas a tapar-me ls suonhos!?
L sol tamien stá cun uocos hoije, tamien ten fuolhas secas a remulinar. A las bezes tamien se amuntónan i tapan-lo; ls uocos medran...
Arroixo las aranheiras, sacudo la mosca que me anrezina. Tiro ls dedos de ls botones. Scápo-me para outro lhado, adonde l anticiclone me acupe l uoco. Torno a mi, ser bibo, an porfeita lhuita acontra ls uocos i outras cousas.
Torno a mi,... ye l que you quiero.

Sem comentários: