A to ls besitantes, scritores, scritoras, leitores i leitoras deste spácio deseio un Feliç i Santo Natal, a si cumo a sues famílias i amigos, cun muita salude i paç.
Un buono Anho Nuobo de 2023
Hoje a meia tarde recebi um telefonema de um amigo, Orlando Teixeira, a dizer-me que a "mai de lhéngua", doutora Manuela Barros Ferreira, nos tinha deixado. Ontem, eu e o Orlando, na Assembleia da Republica, num encontro com uma deputada, o seu nome referenciamos.
Tive o privilégio de diversas vezes estar na sua companhia e também na companhia de Amadeu Ferreira, pois foi através deste que a conheci. Li a sua biografia...uma história de vida exemplar... Amadeu, agora vais ter companhia para 'discutirem' e acertarem o modo de nos continuarem a 'spicaçar' para não esquecer o grande legado que nos deixaram...
Até um dia e 'Eiterno Çcanso'.
Júlio 22, 2010
in blog – fuontes de l aire
fracisco niebro / Amadeu Ferreira
quando l bolo te prendir ls uolhos
nun te antregues al fraco cunsolo de zistir, mais bal que deias la buolta por outro camino sien perderes de bista l çtino que te chama, se fur perciso deixa passar l eimbierno cun sous frius, mas nun te afagas als scanhos i sou assossego: bien sabes que la muorte ben cul silenço, solene cumo son todas las perciones de antierro, i l que te sobrabará seran termientas que todo te lhebaran na mundiada que naide ha de ber i de que naide quier saber, un termienta feita mesmo al modo para ti; quando chubies las arribas al cumpasso agre i seco de las checharras, traien-te ls niebros l bolo cúrtio i raso de las tordelas, mal te dando de cuonta de l mar de tomielhos a arrebentar sues óndias roixas acontra las peinhas, i nunca falhabas ls marcos de l carreiron adonde çcansabas i mirabas la sien fin de ls cabeços ampossibles, que zistir nunca era palabra que relhuzira nessa huorta i querdar-se ye palabra que an mirandés tamien quier dezir morré-se i zistir, mas nunca te passou pula cabeça l quedares-te por alhá a nun ser para an cada mirada çfolhares l lhibro de la bida que se assoma, cumo tal a las rosas de las garrocheiras, se fur tiempo de rosas, i a las pingas de ourbalho que pónen brincos de cristal ne l pendon de las yerbas; quando l bolo te prendir ls uolhos, deixa-los seguir sou camino que nunca fuorças te faltaran para chubir al cabeço adonde bótan frol las almendreiras yá an janeiro, alhenas al friu, abiertas al passageiro sol; agora ye outra beç de nuite, dou-te un lhargo suonho, mas naturalmente spera las manhana anquanto fraugas la chabe para nuobos caminos.
…//…
quando o voo te prender os olhos
não te entregues ao frágil alívio de desistir, mais vale que deis a volta por outro caminho sem perderes de vista o destino que te chama, se for preciso deixa passar o inverno com os seus frios, mas não te habitues aos escanos e seu aconchego: bem sabes que a morte vem com o silêncio, solene como são todas as procissões de enterro, e o que te sobrará serão tormentas que tudo te levarão na torrente que ninguém irá ver e de que ninguém quer saber, uma tormenta feita mesmo de maneira para ti; quando subias as ladeiras ao compasso amargo e seco das cigarras, traziam-te os zimbros o voo breve e raso das tordelas, quase não te apercebendo do mar de rosmaninho a rebentar suas ondas de roxo junto ao fragaredo, e nunca falhavas os marcos do carreiro onde descansavas e olhavas a infinidade dos cabeços impossíveis, que desistir nunca era palavra que brilhasse nessa horta e “quedar-se”/ficar-se é palavra que em mirandês também quer dizer morrer e desistir, mas nunca te passou pela cabeça o morreres por lá a não ser para em cada olhar desfolhares o livro da vida que se mostra, como por exemplo as rosas das roseiras do monte, se for tempo de rosas, e as gotas de orvalho que põem brincos de cristal no pêndulo das ervas; quando o voo te prender os olhos, deixa-os seguir o seu caminho que nunca força te faltará para subir o cabeço onde o florir das amendoeiras se mostra já em janeiro, indiferentes ao frio, abertas ao passageiro sol; agora é outra vez noite, chegou-te um longo sono, mas naturalmente esperam as manhas enquanto forjas a chave para novos caminhos.
Julho 22, 2022
traduziu: ac
obs.: Amadeu, há sempre o sentimento de não conseguir traduzir todo o sentir do original…mas é um enorme prazer prender os olhos nos teus textos e saborear o aroma das palavras
Júnio 22, 2011
in blog – fuontes de l aire
fracisco niebro / Amadeu Ferreira
quedou un bózio sien boca
ou cuorpo an que se colgue:
naide le poderá calhar la fuonte.,
nunca.
….//…
grito
ficou um grito sem boca
ou corpo em que se dependure:
ninguém lhe poderá calar a fonte,
nunca.
traduziu: ac
junho 22, 2022
:::::::://::::::::
Júnio 22, 2011
in blog – fuontes de l aire
fracisco niebro / Amadeu Ferreira
era l tiempo an que screbie na
piedra
para apagar adepuis, quando
las palabras solo an sonido
bolában, dius drumie la séstia
nas tardes de berano i l mundo
nun passaba dua rábia para
un die atamar.
…..//…..
o mundo não passava duma fúria
era o tempo em que escrevia na pedra
para apagar depois, quando
as palavras só em ruído
voavam, deus dormia a sesta
nas tardes de verão e o mundo
não passava duma fúria para
um dia serenar.
traduziu: ac
junho 22, 2022
Inda nun tenie traduzido este testo de Amadeu....quando l staba a traduzir ls uolhos rasórun-se-me /Ainda não tinha traduzido este texto de Amadeu...quando o estava a traduzir os olhos humedeceram-se-me.
Júnio 17, 2011
in blog – fuontes de l aire
fracisco niebro / Amadeu Ferreira
pássan ls caminantes rue alantre, a mirar ls pies, a custo ampurrando la barriga, nun eisercício triste i solo, andefrente a las arbles bezes sin cuonta mejadas de ls perros, assi i todo berdes: camínan pa la muorte i nun lo sáben, puis l que se sabe tamien ye ua question de tiempo i solo puode ser malo l que ben fuora de tiempo, antes de tiempo; que mos amporta la muorte se tenemos inda fuorças para caminar? talbeç la caminada mos ajude a botá-la fuora an modo de sudor, an bafo yá sin cundiçones para se bolber a respirar, puis quien camina, anque sin tino, inda a algun lhado ha de chegar, siempre un sítio que spera por nós, nó porque querga saber de nós, mas porque treminemos caminar assi cumo quien del mesmo se bota para fuora, cansado de l cuorpo dies i anhos: todo me quedo agarrado a un galho anquanto l cuorpo dá sue buolta, el sin mi i you sin el, fartos de andar agarrados un al outro: se me bires caminando a mirar l suolo, nuite fuora, yá sabes que nun bou todo eilhi i la tristeza ye solo un modo de çfraçar i anganhar quien passa: canso-me de mi, farto de ls calhos que l pensar me bai botando, pesado de mais pa m’aguantar colgado de mirares que nin al aire de la nuite le rejísten, farto de falar cun piedras i bidraças; la tática ye simpres, abre ua lhuç berde de l’abenida i deixo seguir l cuorpo, mas naide me bei quedar a ber l caramonico até quedar burmeilho, apuis sento-me nun scanho de la rue a ber passar las rapazas, tan guapas que nunca hei de antender cumo ye possible que la muorte eisista i l tiempo seia capaç de se mos meter antre ls uocos que se cólgan de l mirar.
….//….
nunca hei-de entender
passam os caminhantes rua adiante, a olhar os pés, a custo empurrando a barriga, num exercício triste e só, indiferente às árvores vezes sem conta urinadas dos cães, assim mesmo verdes: caminham para a morte e não o sabem, pois o que se sabe também é uma questão de tempo e só pode ser mau o que vem fora de tempo, antes de tempo; que nos importa a morte se temos ainda forças para caminhar? talvez a caminhada nos ajude a expulsá-la em modo de suor, em sopro já sem condições para se voltar a respirar, pois quem caminha, embora sem critério, ainda a algum lado há-de chegar, sempre um sítio que espera por nós, não porque queira saber de nós, mas porque decidimos caminhar assim como quem dele mesmo se coloque para fora, cansado do corpo dias e anos: todo eu fico seguro a um galho enquanto o corpo dá a sua volta, ele sem mim e eu sem ele, cansados de andar amarrados um ao outro: se me vires caminhando a olhar o chão, noite fora, já sabes que não vou todo ali e a tristeza é só um modo de disfarçar e enganar quem passa: canso-me de mim, cansado dos calos que o pensar me vai colocando, pesado de mais para me aguentar pendurado de olhares que nem o vento da noite lhe resistem, cansado de falar com pedras e vidraças; a táctica é simples, abre uma luz verde da avenida e deixo seguir o corpo, mas ninguém me vê ficar a ver o boneco até ficar vermelho, depois sento-me num banco da rua a ver passar as raparigas, tão belas que nunca hei-de entender como é possível que a morte exista e o tempo seja capaz de se nos meter entre os vazios que se penduram do olhar.
traduziu: ac
junho 17, 2022
Maio 6, 2010
in blog – fuontes de l aire –
fracisco niebro / Amadeu Ferreira
bou abenida abaixo i méten-me duolo las fuolhas baças de las arbles, ls salagres galhos cun sou pelo suolto als fumos, als puolos, als aires malos: i dá-me la gana de ls arrodiar nun monho que solo se çfazisse al sereno de la nuite, al menos ua trança adonde l berde podira jogar a la cuorda ne ls demingos de maio.
….//….
avenida abaixo
vou avenida abaixo e metem-me dó as folhas baças das árvores, os quebradiços galhos com o seu cabelo solto aos fumos, às poeiras, aos ventos maus: e dá-me vontade de os enrolar num carrapito que só se desfizesse no sereno da noite, pelo menos uma trança onde o verde pudesse jogar à corda nos domingos de maio.
traduziu: ac
Maio 6, 2022