22/07/22

quando l bolo te prendir ls uolhos / quando o voo te prender os olhos

Júlio 22, 2010

in blog – fuontes de l aire

fracisco niebro / Amadeu Ferreira

 

quando l bolo te prendir ls uolhos

nun te antregues al fraco cunsolo de zistir, mais bal que deias la buolta por outro camino sien perderes de bista l çtino que te chama, se fur perciso deixa passar l eimbierno cun sous frius, mas nun te afagas als scanhos i sou assossego: bien sabes que la muorte ben cul silenço, solene cumo son todas las perciones de antierro, i l que te sobrabará seran termientas que todo te lhebaran na mundiada que naide ha de ber i de que naide quier saber, un termienta feita mesmo al modo para ti; quando chubies las arribas al cumpasso agre i seco de las checharras, traien-te ls niebros l bolo cúrtio i raso de las tordelas, mal te dando de cuonta de l mar de tomielhos a arrebentar sues óndias roixas acontra las peinhas, i nunca falhabas ls marcos de l carreiron adonde çcansabas i mirabas la sien fin de ls cabeços ampossibles, que zistir nunca era palabra que relhuzira nessa huorta i querdar-se ye palabra que an mirandés tamien quier dezir morré-se i zistir, mas nunca te passou pula cabeça l quedares-te por alhá a nun ser para an cada mirada çfolhares l lhibro de la bida que se assoma, cumo tal a las rosas de las garrocheiras, se fur tiempo de rosas, i a las pingas de ourbalho que pónen brincos de cristal ne l pendon de las yerbas; quando l bolo te prendir ls uolhos, deixa-los seguir sou camino que nunca fuorças te faltaran para chubir al cabeço adonde bótan frol las almendreiras yá an janeiro, alhenas al friu, abiertas al passageiro sol; agora ye outra beç de nuite, dou-te un lhargo suonho, mas naturalmente spera las manhana anquanto fraugas la chabe para nuobos caminos.

…//…

quando o voo te prender os olhos

não te entregues ao frágil alívio de desistir, mais vale que deis a volta por outro caminho sem perderes de vista o destino que te chama, se for preciso deixa passar o inverno com os seus frios, mas não te habitues aos escanos e seu aconchego: bem sabes que a morte vem com o silêncio, solene como são todas as procissões de enterro, e o que te sobrará serão tormentas que tudo te levarão na torrente que ninguém irá ver e de que ninguém quer saber, uma tormenta feita mesmo de maneira para ti; quando subias as ladeiras ao compasso amargo e seco das cigarras,  traziam-te os zimbros o voo breve e raso das tordelas, quase não te apercebendo do mar de rosmaninho a rebentar suas ondas de roxo junto ao fragaredo, e nunca falhavas os marcos do carreiro onde descansavas e olhavas a infinidade dos cabeços impossíveis, que desistir nunca era palavra que brilhasse nessa horta e “quedar-se”/ficar-se é palavra que em mirandês também quer dizer morrer e desistir, mas nunca te passou pela cabeça o morreres por lá a não ser para em cada olhar desfolhares o livro da vida que se mostra, como por exemplo as rosas das roseiras do monte, se for tempo de rosas, e as gotas de orvalho que põem brincos de cristal no pêndulo das ervas; quando o voo te prender os olhos, deixa-os seguir o seu caminho que nunca força te faltará para subir o cabeço onde o florir das amendoeiras se mostra já em janeiro, indiferentes ao frio, abertas ao passageiro sol; agora é outra vez noite, chegou-te um longo sono, mas naturalmente esperam as manhas enquanto forjas a chave para novos caminhos.

 

 

Julho 22, 2022

traduziu: ac

obs.: Amadeu, há sempre o sentimento de não conseguir traduzir todo o sentir do original…mas é um enorme prazer prender os olhos nos teus textos e saborear o aroma das palavras

 

Sem comentários: