30/11/21
05/11/21
Cuonta de la meia-manta
La cuonta de la meia-manta oubi-la cuntar quando you era garoto.
Mas nunca me saliu de la mimória, nunca se me squeciu, talbeç porque ye mui fuorte ou anté ls dies d’hoije cuntino a ber que l’houmanidade ye fraca ne l que toca a daprender culs buonos eisemplos.
Dezírun-me, cuntórun-me que an tiempos mui mui arreculados, se calha quando las pessonas inda bibien demudando de morada siempre que s’acababa l quemer, éran mui probres i pouco antendidas, que tenien que caçar para tener quemido.
Era questume nas famílias quando las pessonas quedában malicas, bielhas, antrabadas, tolhidas, quando yá nun serbien i cuidában q’éran storbilho, séren lhebadas i abandonadas nas sierras que tenien muito matorral pa que ls bichos brabos las deborássen.
I assi yá nun éran storbeiro nien pa la família nien pa más nadie, bien-se lhibres.
Un die un tiu dixo pa l sou filho más nuobo: agarra nua manta, ua cerrona mete un carolo de pan i bai-te a lhebar l tou abó a la sierra i deixa-lo, porque yá nun sirbe para nada.
L rapaz assi fizo, quando ls dous chegórun alhá l bielho agarrou nua nabalhica i cortou la manta al meio i dixo pa l nieto: nun te baias sien lhebar esta metade de la manta.
L rapaç stranhou i percurou pa que la quiero?
L que l abó respundiu: ye para ti quando tubieres la mie eidade i cundiçon, puis agora inda hai mantas i çpuis nun se sabe se las hai, l que se sabe ye que tamien tu bás a ser abandonado cumo you sou agora!
Delantre de tales palabras de l abó anterrogou-se: anton l que fago agora i l modo cumo lo fago tamien assi será feito cumigo!
-L rapaç agarrou na mano de sou abó i bulbírun ls dous pa la família.
Dende palantre nunca más ningun doliente, antrabado, bielho fui lhebado i abandonado nas sierras cun matorral a la suorte de las fieras.
Este nieto medrou fizo-se home, custituiu família, mesmo sendo probe porque l quemido nun era muito, nunca abandonou sou pai, nien dixo a filho ningun que l fazisse.
Yá diç l pobo:
… filho sós pai serás assi cumo fazires assi recebirás.
Faustino Antão