15/05/20

Sorber siléncio antrinçado an lhembráncias


Nubrinas i bruído de l riu,
tembraduras i baláncio de nabiu;
 

gábias çforácas na lhadeira,
 

açofinando beila nabiu,
bacelo na foia anterras,
auga salada te spargiu,
tripas de ti rebuoltadas
stomado almuorço zangoliu.


Eilhi, a mei Ouceano…
que suidade de tue tierra.


…..//….

Beber silêncio
entalado em memórias



Neblinas e ruído do rio,
tremores e balanço de navio;

fóias abres na ladeira,

afocinhando baila navio,
bacelo na fóia enterras,
água salgada te espargiu,
tripas de ti revoltadas
estômago almoço desengoliu 


Ali, a meio Oceano…
que saudade de tua terra.



05/05/20

Lhibro - La Galhega/A Galega


    Lhibro screbido an dues lhénguas  (mirandés / pertués), nun ye ua traduçon,  puis hai cousas cumo sentimientos, afetos, spressones que solo na lhéngua materna, d'ourige ténen fuorça, antendimiento. Remanse que ten l tiempo de la custruçon de la barraige de Miranda, l social de las gientes de las aldés de l cunceilho, cumo mote un bibir acobilhado de las pessonas que to ls dies lhuitában acuontra las carrancas de l regime, adonde la fé, ls amores i las traiçones ténen lhugar.







03/05/20

Die de las Mais (mães)




An houmenaige a to las mulhieres de l mundo que fúrun MAIS (mães)

…Nua nuite a la hora de cenar mie mai nun staba, l caldo fui puosto nas malgas por miu pai.
Ua para mi, outra para mie armana, que tenie uito anhos, quatro mais bielha que you, outra pa l miu armano cun doze i outra para el, que nun fui quemida nessa nuite.
Angaranhido nestas lhidas de cozina, deziemos:
Buossa mais stá na cama cun delor de barriga, quedai-bos quemendo l caldo i pan cun chicha, que you bou-me a fazer un recado.
Dezie todo esso cua cara meçclada de miedo i alegrie.
Scapou-se puorta afuora i nun anstantico chegaba cun dues bezinas que fúrun dreitas a ber mie mai que staba ne l sobrado.
Essa nuite por algun tiempo fui anrezinada para todos, naide acunhou uolho, por antre l bruído de las scaleiras i outro que hai muito nun s’oubie an nuossa casa.
Un grunhidico mi frouxico d’alguien çpuosto a lhuitar.
Sien ganas de nada pula falta de nuossa mai, soutrodie a la purmanhana alhá mos abríran la puorta de l quarto deilha.
Eilha cun de ls braços arrolhaba un nino, pequerruco, anxutico de manos cerradas mamando la teta.
Cul outro braço acenhou-mos
Beni a mi i mirai l regalo.
-Nun ye la cousa mais guapa que Dius fizo?
Acheguemos a mai cumo piticos…