Mostrar mensagens com a etiqueta Eça. Mostrar todas as mensagens
Mostrar mensagens com a etiqueta Eça. Mostrar todas as mensagens

04/07/11

Ampuostos



L Partido Stórico porpone un ampuosto. Porque, nun hai remédio, ye neçairo pagar la religion, l eisército, la centralizaçon, la lista cebil, la diplomacie... - Propone un ampuosto.

«Caminamos para ua ruína! - sclama l Persidente de l Cunseilho - L défice crece! L Paíç stá probe! L ounica maneira de mos salbarmos ye l ampuosto que tenemos la honra, etc...»

Mas anton l Partido Regenerador, que stá na ouposiçon, brame de zaspero, reúne l sou centro. Las faces lhuzen de sudor, ls pelos pintados çtingen-se de agonie, i cada un alharga l colarinho na atitude de un home que bé çmoronar-se la Pátria!

— Cumo assi! - sclaman todos - mais ampuostos!?

I anton contra l'ampuosto screben-se artigos, eilaboran-se çcursos, traman-se botaçones! Por to la Lisboua rodan carruaiges de aluguer, lhebando, a 300 réis por corrida, enimigos de l ampuosto! Purpara-se l cheque al Menistério Stórico... Zás! cai l Menistério Stórico!

I al outro die, l Partido Regenerador, ne l poder, triunfante, acupa las cadeiras de S. Bento. Esta mudança demudou todo: ls fondos desminuírun mais, las trasaçones disminuírun mais, l' oupenion çcraditou mais, la moralidade pública abatiu mais - mas finalmente caiu aquele Menistério desorganizador que cuncebera l ampuosto, i stá todo cunfiado, sperando.

Abre la sesson parlamentar. L nuobo Menistério Regenerador bai falar.

Ls senhores taquígrafos apórun las sues penas belozes. L telégrafo stá bibrante d'ampaciéncia, para quemunicar als gobernadores cebiles i als coronéis la regeneraçon de la Pátria. Ls senhores correios de secretarie ténen ls sous corcéis selados!

Porque, anfin, l menistério regenerador bai dezir l sou porgrama, i to l mundo se assoa cun alegrie i sperança!

— Ten la palabra l Senhor Persidente de l Cunseilho.

— L nuobo persidente: «Un Menistério nefasto (apoiado, apoiado! - sclama la maiorie stórica de la béspera) caiu delantre la reprobaçon de l Paíç anteiro. Porque, Senhor Persidente, l Paíç stá desorganizado, ye neçairo restourar l crédito. I la única maneira de mos salbarmos...»

Murmúrios. Bozes: Ouçan! ouçan!

«...Ye por esso que you pido que antre yá an çcusson... (atençon ábida que faç palpitar ambaixo de ls fraques l coraçon de la maiorie...) que antre an çcusson - l ampuosto que tenemos la honra, etc. (apoiado! apoiado!)»

Eça de Queirós (1871)

[An pertués:

O partido histórico propõe um imposto. Porque, não há remédio, é necessário pagar a religião, o exército, a centralização, a lista civil, a diplomacia... - Propõe um imposto.

«Caminhamos para uma ruína! - exclama o Presidente do Conselho. - O défice cresce! O País está pobre! A única maneira de nos salvarmos é o imposto que temos a honra, etc...»

Mas então o partido regenerador, que está na oposição, brame de desespero, reúne o seu centro. As faces luzem de suor, os cabelos pintados destingem-se de agonia, e cada um alarga o colarinho na atitude de um homem que vê desmoronar-se a Pátria!

— Como assim! - exclamam todos - mais impostos!?

E então contra o imposto escrevem-se artigos, elaboram-se discursos, tramam-se votações! Por toda a Lisboa rodam carruagens de aluguel, levando, a 300 réis por corrida, inimigos do imposto! Prepara-se o cheque ao ministério histórico... Zás! cai o ministério histórico!

E ao outro dia, o partido regenerador, no poder, triunfante, ocupa as cadeiras de S. Bento. Esta mudança alterou tudo: os fundos desceram mais, as transacções diminuíram mais, a opinião descreu mais, a moralidade pública abateu mais - mas finalmente caiu aquele ministério desorganizador que concebera o imposto, e está tudo confiado, esperando.

Abre a sessão parlamentar. O novo ministério regenerador vai falar.

Os senhores taquígrafos aparam as suas penas velozes. O telégrafo está vibrante de impaciência, para comunicar aos governadores civis e aos coronéis a regeneração da Pátria. Os senhores correios de secretaria têm os seus corcéis selados!

Porque, enfim, o ministério regenerador vai dizer o seu programa, e todo o mundo se assoa com alegria e esperança!

— Tem a palavra o Sr. Presidente do Conselho.

— O novo presidente: «Um ministério nefasto (apoiado, apoiado! - exclama a maioria histórica da véspera) caiu perante a reprovação do País inteiro. Porque, Senhor Presidente, o País está desorganizado, é necessário restaurar o crédito. E a única maneira de nos salvarmos...»

Murmúrios. Vozes: Ouçam! ouçam!

«...É por isso que eu peço que entre já em discussão... (atenção ávida que faz palpitar debaixo dos fraques o coração da maioria...) que entre em discussão - o imposto que temos a honra, etc. (apoiado! apoiado!)»

Eça de Queirós (1871)]

31/10/10

L Paiç perdiu l'anteligéncia i la cunciéncia moral


L Paíç perdiu l'anteligéncia i la cuncéncia moral. Ls questumes stan dissolbidos i ls caráteres corrompidos. La prática de la bida ten por única direçon la cumbeniéncia. Nun hai percípio que nun seia çmentido, nin anstituiçon que nun seia scarnecida. Naide se respeita. Nun eisiste nanhue solidariadade antre ls cidadanos. Yá se nun cré na hounestidade de ls homes públicos. La classe média abate-se progressibamente na eimbecelidade i na inércia. L pobo stá na miséria. Ls serbícios públicos ban abandonados a ua rotina drumente. L çprezo pulas eideias oumenta an cada die. Bibemos todos al acauso. Purfeita, absoluta andiferença de cima a baixo! To l bibir spritual, anteletual, parado. L tédio ambadiu las almas. La mocidade arrastra-se, ambelhecida, de las mesas de las secretaries pa las mesas de ls cafés. La ruína eiquenómica crece, crece, crece... L comércio definha, L'andústria anfraquece. L salairo diminui. La renda diminui. L Stado ye cunsidrado na sue açon fiscal cumo un ladron i tratado cumo un enimigo.

Eça de Queirós

[An pertués:

O País perdeu a inteligência e a consciência moral. Os costumes estão dissolvidos e os carácteres corrompidos. A prática da vida tem por única direcção a conveniência. Não há princípio que não seja desmentido, nem instituição que não seja escarnecida. Ninguém se respeita. Não existe nenhuma solidariedade entre os cidadãos. Já se não crê na honestidade dos homens públicos. A classe média abate-se progressivamente na imbecilidade e na inércia. O povo está na miséria. Os serviços públicos vão abandonados a uma rotina dormente. O desprezo pelas ideias aumenta em cada dia. Vivemos todos ao acaso. Perfeita, absoluta indiferença de cima a baixo! Todo o viver espiritual, intelectual, parado. O tédio invadiu as almas. A mocidade arrasta-se, envelhecida, das mesas das secretarias para as mesas dos cafés. A ruína económica cresce, cresce, cresce... O comércio definha, A indústria enfraquece. O salário diminui. A renda diminui. O Estado é considerado na sua acção fiscal como um ladrão e tratado como um inimigo.]