Inda nun tenie traduzido este testo de Amadeu....quando l staba a traduzir ls uolhos rasórun-se-me /Ainda não tinha traduzido este texto de Amadeu...quando o estava a traduzir os olhos humedeceram-se-me.
Júnio 17,
2011
in blog –
fuontes de l aire
fracisco
niebro / Amadeu Ferreira
nunca hei de antender
pássan ls caminantes rue
alantre, a mirar ls pies, a custo ampurrando la barriga, nun eisercício triste
i solo, andefrente a las arbles bezes sin cuonta mejadas de ls perros, assi i
todo berdes: camínan pa la muorte i nun lo sáben, puis l que se sabe tamien ye
ua question de tiempo i solo puode ser malo l que ben fuora de tiempo, antes de
tiempo; que mos amporta la muorte se tenemos inda fuorças para caminar? talbeç
la caminada mos ajude a botá-la fuora an modo de sudor, an bafo yá sin
cundiçones para se bolber a respirar, puis quien camina, anque sin tino, inda a
algun lhado ha de chegar, siempre un sítio que spera por nós, nó porque querga
saber de nós, mas porque treminemos caminar assi cumo quien del mesmo se bota
para fuora, cansado de l cuorpo dies i anhos: todo me quedo agarrado a un galho
anquanto l cuorpo dá sue buolta, el sin mi i you sin el, fartos de andar
agarrados un al outro: se me bires caminando a mirar l suolo, nuite fuora, yá
sabes que nun bou todo eilhi i la tristeza ye solo un modo de çfraçar i anganhar
quien passa: canso-me de mi, farto de ls calhos que l pensar me bai botando,
pesado de mais pa m’aguantar colgado de mirares que nin al aire de la nuite le
rejísten, farto de falar cun piedras i bidraças; la tática ye simpres, abre ua
lhuç berde de l’abenida i deixo seguir l cuorpo, mas naide me bei quedar a ber
l caramonico até quedar burmeilho, apuis sento-me nun scanho de la rue a ber
passar las rapazas, tan guapas que nunca hei de antender cumo ye possible que
la muorte eisista i l tiempo seia capaç de se mos meter antre ls uocos que se
cólgan de l mirar.
….//….
nunca
hei-de entender
passam os
caminhantes rua adiante, a olhar os pés, a custo empurrando a barriga, num
exercício triste e só, indiferente às árvores vezes sem conta urinadas dos
cães, assim mesmo verdes: caminham para a morte e não o sabem, pois o que se
sabe também é uma questão de tempo e só pode ser mau o que vem fora de tempo,
antes de tempo; que nos importa a morte se temos ainda forças para caminhar? talvez
a caminhada nos ajude a expulsá-la em modo de suor, em sopro já sem condições
para se voltar a respirar, pois quem caminha, embora sem critério, ainda a
algum lado há-de chegar, sempre um sítio que espera por nós, não porque queira
saber de nós, mas porque decidimos caminhar assim como quem dele mesmo se
coloque para fora, cansado do corpo dias e anos: todo eu fico seguro a um galho
enquanto o corpo dá a sua volta, ele sem mim e eu sem ele, cansados de andar amarrados
um ao outro: se me vires caminhando a olhar o chão, noite fora, já sabes que
não vou todo ali e a tristeza é só um modo de disfarçar e enganar quem passa:
canso-me de mim, cansado dos calos que o pensar me vai colocando, pesado de
mais para me aguentar pendurado de olhares que nem o vento da noite lhe
resistem, cansado de falar com pedras e vidraças; a táctica é simples, abre uma
luz verde da avenida e deixo seguir o corpo, mas ninguém me vê ficar a ver o
boneco até ficar vermelho, depois sento-me num banco da rua a ver passar as
raparigas, tão belas que nunca hei-de entender como é possível que a morte
exista e o tempo seja capaz de se nos meter entre os vazios que se penduram do
olhar.
traduziu:
ac
junho 17,
2022