22/06/22

bózio/grito - l mundo nun passaba dua rábia/o mundo não passava duma fúria

Júnio 22, 2011

in blog – fuontes de l aire

fracisco niebro / Amadeu Ferreira 

 

bózio

quedou un bózio sien boca
ou cuorpo an que se colgue:
naide le poderá calhar la fuonte.,
nunca.

 ….//…

grito

ficou um grito sem boca

ou corpo em que se dependure:

ninguém lhe poderá calar a fonte,

nunca.

traduziu: ac

junho 22, 2022

 

 :::::::://::::::::

 

 Júnio 22, 2011

in blog – fuontes de l aire

fracisco niebro / Amadeu Ferreira

 

l mundo nun passaba dua rábia

era l tiempo an que screbie na piedra
para apagar adepuis, quando
las palabras solo an sonido
bolában, dius drumie la séstia
nas tardes de berano i l mundo
nun passaba dua rábia para
un die atamar.

…..//…..

 o mundo não passava duma fúria

 

era o tempo em que escrevia na pedra

para apagar depois, quando

as palavras só em ruído

voavam, deus dormia a sesta

nas tardes de verão e o mundo

não passava duma fúria para

um dia serenar.

 

 

traduziu: ac

junho 22, 2022


17/06/22

nunca hei de antender / nunca hei-de entender

 

Inda nun tenie traduzido este testo de Amadeu....quando l staba a traduzir ls uolhos rasórun-se-me /Ainda não tinha traduzido este texto de Amadeu...quando o estava a traduzir os olhos humedeceram-se-me.


Júnio 17, 2011

in blog – fuontes de l aire

fracisco niebro / Amadeu Ferreira 

 

nunca hei de antender

pássan ls caminantes rue alantre, a mirar ls pies, a custo ampurrando la barriga, nun eisercício triste i solo, andefrente a las arbles bezes sin cuonta mejadas de ls perros, assi i todo berdes: camínan pa la muorte i nun lo sáben, puis l que se sabe tamien ye ua question de tiempo i solo puode ser malo l que ben fuora de tiempo, antes de tiempo; que mos amporta la muorte se tenemos inda fuorças para caminar? talbeç la caminada mos ajude a botá-la fuora an modo de sudor, an bafo yá sin cundiçones para se bolber a respirar, puis quien camina, anque sin tino, inda a algun lhado ha de chegar, siempre un sítio que spera por nós, nó porque querga saber de nós, mas porque treminemos caminar assi cumo quien del mesmo se bota para fuora, cansado de l cuorpo dies i anhos: todo me quedo agarrado a un galho anquanto l cuorpo dá sue buolta, el sin mi i you sin el, fartos de andar agarrados un al outro: se me bires caminando a mirar l suolo, nuite fuora, yá sabes que nun bou todo eilhi i la tristeza ye solo un modo de çfraçar i anganhar quien passa: canso-me de mi, farto de ls calhos que l pensar me bai botando, pesado de mais pa m’aguantar colgado de mirares que nin al aire de la nuite le rejísten, farto de falar cun piedras i bidraças; la tática ye simpres, abre ua lhuç berde de l’abenida i deixo seguir l cuorpo, mas naide me bei quedar a ber l caramonico até quedar burmeilho, apuis sento-me nun scanho de la rue a ber passar las rapazas, tan guapas que nunca hei de antender cumo ye possible que la muorte eisista i l tiempo seia capaç de se mos meter antre ls uocos que se cólgan de l mirar.


….//….


nunca hei-de entender

 

passam os caminhantes rua adiante, a olhar os pés, a custo empurrando a barriga, num exercício triste e só, indiferente às árvores vezes sem conta urinadas dos cães, assim mesmo verdes: caminham para a morte e não o sabem, pois o que se sabe também é uma questão de tempo e só pode ser mau o que vem fora de tempo, antes de tempo; que nos importa a morte se temos ainda forças para caminhar? talvez a caminhada nos ajude a expulsá-la em modo de suor, em sopro já sem condições para se voltar a respirar, pois quem caminha, embora sem critério, ainda a algum lado há-de chegar, sempre um sítio que espera por nós, não porque queira saber de nós, mas porque decidimos caminhar assim como quem dele mesmo se coloque para fora, cansado do corpo dias e anos: todo eu fico seguro a um galho enquanto o corpo dá a sua volta, ele sem mim e eu sem ele, cansados de andar amarrados um ao outro: se me vires caminhando a olhar o chão, noite fora, já sabes que não vou todo ali e a tristeza é só um modo de disfarçar e enganar quem passa: canso-me de mim, cansado dos calos que o pensar me vai colocando, pesado de mais para me aguentar pendurado de olhares que nem o vento da noite lhe resistem, cansado de falar com pedras e vidraças; a táctica é simples, abre uma luz verde da avenida e deixo seguir o corpo, mas ninguém me vê ficar a ver o boneco até ficar vermelho, depois sento-me num banco da rua a ver passar as raparigas, tão belas que nunca hei-de entender como é possível que a morte exista e o tempo seja capaz de se nos meter entre os vazios que se penduram do olhar.

 

 

traduziu: ac

junho 17, 2022