Mostrar mensagens com a etiqueta Suonhos. Mostrar todas as mensagens
Mostrar mensagens com a etiqueta Suonhos. Mostrar todas as mensagens

28/10/14

Biaije de l suonho

La bida na biaije de l suonho. Antre lheitura i regaço agarra se te l suonho. Ancarreira se te para adonde nun lo deixas seguir anquanto spierto te mantenes. L celebro que mos quemanda, pensar mos nós que lo quemandamos, ancamina mos para adonde nun queremos. Que fuorça essa amigo, quaije me faç cantarolar la cantiga de Sérgio Godinho, tanta la fuorça de lhigar i zlhigar ls filamientos que quemandan l camino de nuosso pensar, - sinapses -. Spiertos puode nun se deixar zbiar, l pensar, a drumir i an suonho lhieba mos para adonde nun lo sabemos i, ls caminos pur adonde anda mui arressaiados son que splicar nun lo sabemos.

Ne l sofá de la garaige, drumes a suonhar: assentado a la banca de sapateiro...talbeç?...la mie, l almuorço purparara... ua nina pequerrica a la puorta se dibertie, la strada eilhe acerca passaba…l peligro spreitaba. 
La mie nina más nuoba eilhi staba i cumpanhie mos fazie. Tamien un home que nada fazie, nun sei, l pai de la nina? Achega se l'hora d'almuorço, l home i la nina quemer nun quejíran. Quemiamos las berduras i de la trabiessa, çpenica l home ls berdes que alhá subrórun. Mui oucupado ando you, nun pára de tocar l telemoble, outro númaro para l miu tenie sido zbiado, jornalistas a me pergantar cousas que you nun sei respunder. Spierto subressaltado i nun me gusta l suonho. Nun lo cunsigo splicar, mas d'algun modo lo antendo…

08/09/13

“Stan bibos ls mius muortos”




Biaije an suonho. Hoije, anquanto dromie suonhei. Falei cun miu pai. Mirei-lo cun aire mui agradable. Staba a fazer qualquiera cousa a la puorta de casa. Nun stou bien cierto mas me parecie a dobrar ua angrideira. Falemos i siempre lhe dixo: carai guosto de lo ber assi cun buona cara. El sunrriu para mi, dixo algo i cuntinou a fazer l sou trabalho. Staba cumo se fosse you mas de piel mas curtida pul sol. Defronte de sue casica alhá iba mirando-me i falando-me. Nun sei l porquei de you assi aparecer...starie de férias. Apuis antrei  andrento de casa i mie mai andaba atarefada ne ls sous arrumos, staba cun trapo na mano a poné-lo anrriba l soufá. Mirei la preça de la casa, pequerrica, mas tenie ua cousa nuoba: ua salamandreira pa acalcer la casa. Dixe you: mas que buono, assi yá podereis star mais acunchigadicos. Apuis falei-le a mie mai que pai stába cun buono aspeto. Dixo me que tenie feito un tratamiento i que le tenie feito mui bien. Apuis fui-me a dar ua buolta i caminaba pula rue de las quatro squinas:  falei cun tie Oufélia, la tie de senhor Acácio, mai de Fernando i cun mais ua tie que ne l suonho you conhecie i agora nun sei quien seia. Spertei. 

Gostei de bejitar ls mius muortos i passear na aldé que me biu nacer i adonde creci. Todo mundo me conhecie i todo mundo you conhecie.

Apuis fui-me a dar ua mirada a Fracisco Niebro,  ARS VIVENDI ARS MORIENDI, li l poema de la paigina 14:

"6.
busco ls mius muortos alta nuite
i bou solo rue abaixo, ls uolhos
atirados als puiales znudos, las manos
an pregunta abierta a las jinelas cerradas,
atamando l queimor de las aranheiras antre
tranqueiro i quiçoeira:
bénen me rostros cun sue risa cansada,
angúrrias nacidas de ronchas de sudor que yá secou,
bózio de las caleijas i pracicas, currales calhados,
i you nino mais abaixo a jogar la china;

stan bibos ls mius muortos,
que nunca ls deixarei morrer anquanto biba:
hai quien se ampressione de chamar ls mius muortos,
mas eilhes ténen nome, stan bibos i son todo
l que sou:
sien eilhes adonde l feturo me habie de
botar raiç?
quien me iba a fazer cumpanha nestes
anhos todos
que yá l tiempo me lhebou?
dan me la mano quando tengo que abaixar
al poço de adonde chubi,
son pátria adonde s’upe la mie casa,
fuonte adonde mies sedes mais fondas
bében:
a las bezes, passo los an rebista un a un,
cumo se fura un eisército formado na parada, mas
mais me gusta
sentar me cun eilhes a la selombra ne l puial,
mirar para eilhes i abibá le las lhinas zlidas de l tiempo,
anclariá le la boç, arredundá le la risa
carregá le l oulor de l sudor,
puis nanhun deilhes ousaba zoudorizante;
bien caminos que ande, muntanhas adonde chuba,
lhénguas que daprenda, ye siempre a eilhes que
torno para arcar,
para falar la lhéngua que me diç anteiro,
para sentir que hai mundo para alhá de l sangre i la
mintira,

i que l pan ye un don de la tierra, de l saber i de l trabalho."