01/10/09

Eras que nunca squemos (1-Out.-1966)






La máquina de l camboio acababa de dar ls últimas, botou l sou redadeiro silbo i la staçon de Santa Apolónia ende staba amponiente, eisótica, abierta a recebir ls muitos benediços que cumo you pula purmeira beç eiqui chegában. Éran arrimado a las siete de la manhana de l purmeiro die de l més d’Outubre de l anho de mil nuobe cientos i sessenta i seis (1966).

Era perciso bencir la çtáncia que bai até la Doca de la Marina (ne l Terreiro de l Paço), cousa que un “fraca figura” (fracote), mas cun pie delgeiro que las fugidas atrás de l ganado, de las bacas, por caminos i carreirones para algua cousa habien de serbir na lhambida calçada Lisboeta. Calças de pana puxadas arriba, jiqueta de cotin i bolsos atafulhados, agarraba pula mano la fardela cun meia fogaça i un cibo de chica mais l chouriço, na outra la mala de carton cumo se fusse de beç pa las Américas.

L airico friu que corrie daba-me na çofineira, l oulor benido de l frescor de la baixa-mar de l Mar da Palha, era stranho mas fuorte i abundante, cumo l cheiro de ls bárdios, de l feno de ls cerrados, cumo l de las tierras lhabradas, de las huortas cun frajones i tomateiros, de l mosto, cumo l stierco de las loijas, mas este era nuobo i çfrente l bastante para nunca mais l squecer i l ajuntar a tantos que çfrençaba, acolhi-lo para siempre, quedou-le tan familiar que inda hoije gusto i siempre que puodo m’arrimo pa l sorber.

L die atrás, tamien a la purmanhana habie agarrado la carreira, que paraba a la Capielha de Santa Cruç (Zenízio) para chegar a la Staçon de Camboio an Dues Eigreijas i fazer un die i ua nuite de biaige.

Scapaba-me de mie tierra, nun m’ampuntou, mas tamien nun fui traiçon de la mie parte, gustei siempre deilha, cumo tierra de ls mius, de las mies bibéncias, alegries i tristezas, adonde you passei cachicos buonos de mie bida culs amigos i amigas. Salir fui assi a modos de cumbina, nien eilha quedaba anraibada nien you, i la berdade ye que inda hoije penso neilha to ls dies i eilha stá siempre de braços abiertos para me recebir quando alhá bou. Iba-me a percura doutra bida, de melhor feturo, ua bida mais lhimpa que aqueilha que ende lhebaba, qu'eilha nun me podie dar.

Fai hoije quarenta i trés anhos (43), tornei-me mancebo, eilemiento de la strutura melitar mais antiga de Pertual.










2 comentários:

adeusdado disse...
Este comentário foi removido pelo autor.
adeusdado disse...

Oulá Faustino
Muitos de nós bibimos essa spriéncia, que nos iba marcar pa to la bida. Sta. Apolónia era assi ua cousa tan grande que ls uolhos nun la bien dua beç. Ye berdade que nos scapemos de l´aldé, mas não anraibados. Ye ua pena que la outra staçon donde ampeçou la biage steia tan solica, e nin la Camara Municipal se lembre deilha.
Oubrigado por trazeres estas lhembranças
Un abraço
Válter Deusdado