12/05/08

Çparaba rajadas de bersos



[Crónica salida ne l jornal A Voz do Nordeste de 8 de Maio de 2008]



Tenie, cumo you, catorze anhos i andábamos dambos a dous ne l Seminário de Bergáncia, ne l quarto anho, l que agora le cháman uitabo anho. Anque andubíramos juntos hai quatro ou cinco anhos, lhembra-se-me nessa eidade porque mos sentábamos an carteiras ua al lhado de la outra. Siempre le admirei la marrafa bien puosta al para trás, que you nunca fui capaç de la adominar por bien auga que le botasse al pelo, a quantas mais fazer óndias cumo l del! Inda hoije, l’eimaige que guardo del ye essa: la bida lhebou-lo, pouco tiempo apuis, por outros caminos i a mi deixou-me-lo siempre moço.

La sala de studo custaba a calcer ne l eimbierno, inda que fúramos arrimado a cien. Por bien calhados i quietos, bundaba ua tossidela, un lápeç a caier, un cerrar menos lhebe la tapadeira de la carteira, un arrastrar de pies, un albantar - senhor purfeito puodo ir a la retrete? tire-me eiqui ua dúbeda, puodo ir al miu colega a pedir uns apuntamientos?, - ou algo assi para que aqueilha sala nunca fura calhada cumo la missa. Cada carteira era un mundo, que até segredos chegaba a guardar. El era siempre l purmeiro a acabar la traduçon de lhatin, i lhougo ampeçaba a çparar rajadas de bersos acontra l fondo de la carteira, que mal se oubien: la capa negra cun que mos tapábamos nun deixaba l sonido salir para fuora, mas sentie-lo cumo se alredror s’albantara un airico a beilar; nin un mirar pa l lhado anunciaba la hora de ls bersos, nin ua fuolha anriba la carteira ls podie arrecolher, táticas de camuflaige que l poeta tubo que daprender zde cedo. Ls bersos éran la nuossa guerra, siempre cuntados na punta de ls dedos, ambaixo la carteira. Yá bien bezes habiemos dezido que nun balie cuntar puls dedos, mas eilhes nunca aceitában quedar de fuora de la fiesta. Mui ralo le ganhaba, na métrica, nas eimaiges guapas, ne ls temas, na spuntaneidade cun que l berso le salie.

A soutranho, yá nun quedemos juntos, que deixou l seminário. Nun l tornei a ber. Muitos anhos apuis, inda an Bergáncia, soube la nobidade: matórun a Nuno Galvão na guerra, an Moçambique. Cuntaba-se que yá tenie ua rapazica pequerrixa, que nunca coinci. Alguns anhos a seguir, bieno l 25 de Abril i acabou cula guerra quelonial: tamien you stube nesse die i lhembra-se-me de pensar que l sangre se habie arrecolhido al burmeilho de ls crabos, l sangre tamien de Nuno Galvão i outros: siempre mirei pa esses crabos dun modo special. A el inda l beio, moço, a cuntar bersos cumo quien çpara ua matralhadora, que ls poetas nunca se muorren, nunca ls bersos se cálhan, que sous bózios nunca cáben nas fuolhas. Quien me dira inda tener aqueilhas fuolhas de papel als quadricos - de quei screbiemos nós cun catorze anhos? – i neilhas ampalpar que nin todo era malo.

Scribo esta crónica cumo houmenaige al miu amigo i poeta Nuno Galvão, de Milhão, porque hai dies me lhembrei del, al ler algo que me eimocionou. Nua palhestra subre l 25 de Abril, un garotico de 7 anhos preguntou-le al tiu de MFA que alhá staba a falar: porque nun fazistes l 25 de Abril mais cedo? Assi, yá nun haberien matado na guerra a miu abó, nin miu pai quedado sin pai quando tenie la mie eidade.

amadeujf@gmail.com



[P.S. - Para quien acumpanha este blogue nun será defícele adebinar que la lheitura que me eimocionou, i referida ne l redadeiro parágrafo de la crónica, ten a ber cun testo publicado neste blogue por Faustino Antão subre l 25 de Abril]



Sem comentários: