Fazer l bien dá salude i fai medrar.
Ls cronistas (jornalistas) que scríben ls sous testos d’oupenion que mos chégan to ls dies, i yá nun ye só ne ls jornales, rebistas, lhibros, tamien n’anternete ténen la bertude de mos amostrar las sues eideias, cumo tamien anxalagar muitas bezes las nuossas.
Fui l que m’acunteciu quando li nun jornal que fazer bien als outros fai tamien bien al sprito, a l’alma i dá salude al fazedor. I mais dezie para que naide quedasse cun dúbedas, yá la ciéncia ten las probas, salidas dua baliente ambestigaçon de que quien ye buono, carinoso, dá smolas (nun gusto desta palabra mas tengo que l’ousar), dá regalos ye mais feliç. Ls que fázen la partilha i çtribuiçon de l que ténen, quemer, bestir, quédan menos dolientes, ls que déixan la proua i perjunçon atrás de la puorta, bótan las grandezas de lhado i se dan bien cun todos chégan a mais bielhos i sien berrugas na cara, anrezínan-se i anrezínan menos i son capazes de trasmitir alegrie i un bun bibir a todos aqueilhes que stan alredror.
Quien dirie que ye tamien cun pequeinhas quemenéncias que se ten i se fai l cielo na tierra, l mais deilhas nun ye perciso mercá-las ne l soto, nun son de grande sfuorço, stan a mano de sembrar, son la cura para tanta maleita.
Quien nun sabe que esto ye berdade i até yá sentiu l peitaço anchar quando fizo ua buona açon, mesmo que steia loinge de l que manda la regla, que ye fazer ua por die.
Mas fiu l cuntrairo que mexiu mais cumigo, yá senti muita beç un formieiro, un mal star acá bien andrento de mi por nun tener feito bien, l cierto, senti l azedo de nun tener dado l’ajuda neçaira, de nun ser capaç de botar fuora l eigoísmo, cula família, amigos, quando sou xofer, funcionáiro público.
Mas nun bibo zasperado. Zasperado quedaba quando las pagaba porque era joldeiro i la cria ou l ganado íba a fazer mal, agora tengo cundiçones i spriéncia que bonde para m’eimendar.
Mesmo que lhiebe tiempo, porque fazer bien tamien se daprende, pena ye que solo seia feito quando se recibe algo an troca i ten que ser sien raseiro.
Ls cronistas (jornalistas) que scríben ls sous testos d’oupenion que mos chégan to ls dies, i yá nun ye só ne ls jornales, rebistas, lhibros, tamien n’anternete ténen la bertude de mos amostrar las sues eideias, cumo tamien anxalagar muitas bezes las nuossas.
Fui l que m’acunteciu quando li nun jornal que fazer bien als outros fai tamien bien al sprito, a l’alma i dá salude al fazedor. I mais dezie para que naide quedasse cun dúbedas, yá la ciéncia ten las probas, salidas dua baliente ambestigaçon de que quien ye buono, carinoso, dá smolas (nun gusto desta palabra mas tengo que l’ousar), dá regalos ye mais feliç. Ls que fázen la partilha i çtribuiçon de l que ténen, quemer, bestir, quédan menos dolientes, ls que déixan la proua i perjunçon atrás de la puorta, bótan las grandezas de lhado i se dan bien cun todos chégan a mais bielhos i sien berrugas na cara, anrezínan-se i anrezínan menos i son capazes de trasmitir alegrie i un bun bibir a todos aqueilhes que stan alredror.
Quien dirie que ye tamien cun pequeinhas quemenéncias que se ten i se fai l cielo na tierra, l mais deilhas nun ye perciso mercá-las ne l soto, nun son de grande sfuorço, stan a mano de sembrar, son la cura para tanta maleita.
Quien nun sabe que esto ye berdade i até yá sentiu l peitaço anchar quando fizo ua buona açon, mesmo que steia loinge de l que manda la regla, que ye fazer ua por die.
Mas fiu l cuntrairo que mexiu mais cumigo, yá senti muita beç un formieiro, un mal star acá bien andrento de mi por nun tener feito bien, l cierto, senti l azedo de nun tener dado l’ajuda neçaira, de nun ser capaç de botar fuora l eigoísmo, cula família, amigos, quando sou xofer, funcionáiro público.
Mas nun bibo zasperado. Zasperado quedaba quando las pagaba porque era joldeiro i la cria ou l ganado íba a fazer mal, agora tengo cundiçones i spriéncia que bonde para m’eimendar.
Mesmo que lhiebe tiempo, porque fazer bien tamien se daprende, pena ye que solo seia feito quando se recibe algo an troca i ten que ser sien raseiro.
2 comentários:
Biba Faustino,
La berdade yé que nun queda mui caro, bonda un sorriso i se for un cachico más tamien faç bien.
Un abraço,
Buonas tardes Faustino,
Ye berdade l que dizes i cumo diç Antonho la maiorie de las bezes nun quede nada caro. Hai tantas cousa que podemos partilhar cun quien ten menos un cahico que nós. Essas cousas a la bezes puoden ser solo uas palabricas ou un cachico de tiempo i fazer jolda a quien stá solico. I cumo diç l ditado l tiempo dá-lo Dius de Grácia. Ser solidário ye un deber de cidadanie, mas ye pena que cuntine a haber tanta giente a squecer-se desse deber. La nuossa cultura ten eiducado mais pals dreitos i squece ls deberes. You acho que ten de haber ua eiquelíbrio antre ls dous.
Un abraço,
Francisco Domingues
Enviar um comentário