Niebe

Stá a nebar an Bregança i se calha an grande parte de l çtrito. Mas pra quei sirbe la niebe? Ls mais eidosos dízen qu’ye ua riqueza pra l’agricultura, mas çpuis…
Mas agora a bós tantos por esses pobos que screbis alguas cousas i fazeis screbir als outros nun bos fai pansar nua páigina branca, cumo se stubisse a la spera dun nuobo testo? Ou anton un lhançol ou scalhar un sudário que se pon subre ls homes i las sues obras, para arredundar ls anglos, anchir l cenário, talbeç poner ua máçcara subre las cousas que mos ambergónhan. Este branco que bai tan bien cun l siléncio, cun l reculhimento, cun l pansamento naqueilhes que mos ban deixando neste murmúrio; un l’anho passado, outro astanho… Bai caindo debagarico subre nós todos…

Será ua seinha que mos ambia la natureza ou quien manda neilha para mos spertar desta priessa i ancuncéncia de ls outros dies! Spertamos tamien de la proua, nós que pansamos bibir nua bolha sien cuntas a dar al criador.

La berdade ye que la niebe nun cai por acauso de l cielo. Tamien nun ye eimaculada i se torna salgada çque mos metemos cun eilha por acauso.
Mas biba la niebe, nun hai scola! dizen ls filhos ancuncientes que se déitan outra beç, cumo you ls cumprendo! Apuis, lhougo se bei, será l que será. Mais ua parábola de l’eisisténcia.

Adriano Valadar