14/04/08

La mano ajeitou-se-me mui cedo ...


[Crónica publicada na sumana atrasada ne l jornal Voz do Nordeste, adonde saliran crónicas mies ua beç por més. Esta fui la purmeira, que eiqui deixo solo para bos dar esta ambora.]



A cierta altura todo s’ampeçou a cumplicar: purmeiro, bieno essa manha de ponéren l précio de las cousas nun papelico, apuis acabórun culas rapazas que marcában l telifone i tenie que ser un a acertar cul númaro. Antoce cumo ye que ua pessona bai a mercar algo se nun stá eilhi naide para bender? Si, que un negócio faç-se antre dues pessonas a ancarar ua cula outra. Siempre arreneguei de quien nun mira ne ls uolhos, a dreito: un manda un précio i el stá-se siempre a çcucir, a modo de rezinga. Cumo tal, iba a la feira i, s’agarraba algun desses, lhougo le zampataba la tienda, que eilhi nun faltaba quien bendisse. Até ne l soto ua pessona puode preguntar, i era l que faltaba que nun podira çcutir l précio: até podie nun adelantrar nada, que eilhes tamien ténen de mandar benir las cousas de baixo, mas siempre quedo cula cisma de que précio nun çcutido ye denheiro perdido. A mi nunca naide me ganhou an cuontas i ls númaros inda ls outros ls stában a mei screbir i yá you ls habie ancarreirado, que bien le mandaba fazer outra beç la cuonta a esses de l lápeç quando la deilhes nun batie cula mie. L pior éran mesmo ls supremarcados.

Quando ls filhos se me fúrun por ende abaixo, bundaba chegar al correio i lhougo la rapaza fazie la lhigaçon. Se ls filhos lhigában, cumo tal pul Natal ou assi a dezir que benien, lhougo íban de l soto a chamá-me a casa, que aqueilho era un saltico. Agora, dórun an meter l telifone nas casas todas i l miu home zirrou que nun habie de ser menos que ls outros. I si tenie rezon, que ls rapazes stában siempre a telifonar, até por bias de ls nietos ou se tenien percison d’algue cousa. Al ampeço, cula nobidade, todo corrie bien, chamaba l miu home, el lhougo rodaba la rodrica de l telifone i yá staba. Cul tiempo fui-me anfadando, que siempre tenie de star a chamá-lo para marcar: mas que tenes tu que star siempre a telifonar als filhos?, deixa-los an paç, que eilhes nun me bénen a pagar la cuonta. El a mi nunca me refilou muito, mas aqueilhas palabras cegában-me. Assi you arrebente se nun fur a scuola i daprendir ls númaros i quien sabe se nun bou a assinar l miu nome! Que fágan caçuada por ser bielha, que a mi pouco se m’amporta. Al menos assi yá nun bou a percisar de naide.

Yá un par de sumanas que ando a scuola i nun hai meia de ls númaros se m’ancarreiráren, por bien cadernos que incha. La mano ajeitou se me mui cedo al sacho i a la fouce, i nun m’afago a aqueilhas rebolticas tan pequeinhas de l a i de o i outras letras assi. Ls númaros si ls bou sabendo, mas yá nun bai a dar para saber ler l précio de las cousas, i tengo de cuntinar a preguntar. Agora l telifone, nun se ha de quedar a rir de mi! Un die, hei de dezir que fui you que lhiguei, chena de proua cumo se essa tubira sido la mais grande áfrica de mie bida. You bien sei que l mundo inda bai a demudar mais, mas esse yá nun ye l miu mundo, un mundo de letras i númaros que percísan mais de manos que de boca para se dezíren. Tamien, qualquiera die yá me muorro i apuis este trabalho nun habie serbido para nada. Agora falar culs filhos, nien que seia por ua beç si merece la pena, senó iba a falar cun quien?

amadeujf@gmail.com


2 comentários:

adeusdado disse...

Caro Porsor
Ye ua marabilha l testo. Aqueilhas manos ajeitoram-se mui cedo a tanta cousa, amportante pal tiempo, que lhougo que pudiran, tamien agarroram ls numaros i lhetras. Ye ua realidade bien crua, mas berdadeira.

AF disse...

Oulá Valter,

Bien haias pulas tues palabras. Ye un gusto mui grande ber-te por acá. Yá tenemos sauidades de la tue scrita guapa. You sei que la salude nin siempre ajuda, mas a las bezes la scrita tamien ajuda i partelhar nun duole.

Un abraço,
Amadeu